Στιγμιότυπα από την Ελλάδα με τα μάτια της Pascaline Bossu

Έκθεση με σχέδια, ζωγραφιές και φωτογραφίες της Γαλλίδας εικαστικού, Pascaline Bossu, φιλοξενείται από την Πέμπτη 12 Μαΐου έως την Κυριακή 12 Ιουνίου, στο Παράρτημα του Μουσείου Ηρακλειδών, στο Θησείο.

Οι ρίζες μας αλλά και ό,τι κληροδοτούμε από γενιά σε γενιά στο πλαίσιο μιας οικογένειας, ενός έθνους, συμβάλλουν στο χτίσιμο του μέλλοντός μας. Σε μια Ευρώπη σε κρίση, όπου ο εθνικισμός αυξάνεται και μαζί μΆ αυτόν και ο πειρασμός να κλειστεί καθένας στον εαυτό του, το θέμα της ταυτότητας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Για το ζήτημα της ταυτότητας -και μάλιστα, διπλής-, αλλά και για τη δυνατότητα να ενταχθεί κανείς σε μια διαφορετική από τη δική του κουλτούρα, μιλάει στα έργα της η Γαλλίδα εικαστικός, Pascaline Bossu, η οποία ζει κι εργάζεται στην Αθήνα από το 2000.

Η καλλιτέχνιδα χρησιμοποιεί ως όχημα την τέχνη της για να ενταχθεί σε μια νέα κουλτούρα. Και η διπλή ταυτότητά της την κάνει να υιοθετεί ποικίλες τεχνικές, όπως τη ζωγραφική πάνω σε φωτογραφίες ή την εμπνευσμένη από φωτογραφίες ζωγραφική, με αποτέλεσμα ένα συνεχές πηγαινέλα, ένα παιχνίδι με καθρέφτες ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γαλλία, ανάμεσα στη ζωγραφική και τη φωτογραφία, ανάμεσα στη μη-ταυτότητα του μασκοφόρου καρναβαλιού και την εξιδανικευμένη μορφή που αποκαλύπτει μια αμφίεση.

Από την Πέμπτη 12 Μαΐου έως και την Κυριακή 12 Ιουνίου 2016, στο Παράρτημα Μουσείου Ηρακλειδών (Απ. Παύλου 37, Θησείο), σχέδια, ζωγραφιές και φωτογραφίες της Bossu παρουσιάζονται σε έκθεση με βασικό της θέμα το επίκαιρο ζήτημα της ταυτότητας, της ενσωμάτωσης σε μια ξένη κουλτούρα, της πολυπολιτισμικότητας.

Η έκθεση ξεκινάει με μια σειρά τοπίων, μια πρώτη οπτική εντύπωση, ένα αισθησιακό αντίκρισμα του κόσμου, καθώς η καλλιτέχνιδα βυθίζεται στο ελληνικό φυσικό περιβάλλον. Η Pascaline Bossu παρατηρεί και οικειοποιείται το ελληνικό τοπίο σαν έναν διάκοσμο παρόμοιο με το φόντο που παρατηρούμε σε φωτογραφίες τραβηγμένες στα ατελιέ των φωτογράφων του 19ου αιώνα. Εμπνευσμένα από τα αναγεννησιακά τοπία με σανγκίνα, τα έργα της διαποτίζονται από την ελληνική φύση για να εκφράσουν καλύτερα τη σύνδεση του ανθρώπου με το περιβάλλον του: Αιωνόβιες ελιές, επιβλητικοί πλάτανοι που κραδαίνουν τα κλαδιά τους σαν χέρια μάγισσας και μοναχικά δάση, θυμίζουν στον άνθρωπο πόσο ταπεινός θα έπρεπε να είναι.

Oliviers

Olivier

Γνωρίζοντας τη νέα κουλτούρα, η Bossu ανακαλύπτει τους Έλληνες στην καθημερινότητά τους, κι άλλοτε στις θρησκευτικές γιορτές τους ή τους αποκριάτικους εορτασμούς που έχουν τις ρίζες τους σε πανάρχαιες ειδωλολατρικές εκδηλώσεις. Τραβάει σαν τουρίστας φωτογραφίες, όμως η καλλιτέχνιδα στη συνέχεια τις μεταμορφώνει, τις μπολιάζει με την προσωπικότητά της και τους προσδίδει ζωγραφική έκφραση. Σε νεαρή ηλικία, καθώς τα καλοκαίρια επισκέπτεται με την οικογένειά της το νησί της Θάσου, θα ανακαλύψει τη μουσικότητα της ελληνικής γλώσσας, αλλά και τον ήχο του μπουζουκιού και των λαϊκών χορών. Η Bossu ερευνά σε βάθος τους διάφορους τόπους, τις παραδόσεις, τους χορούς και τις φορεσιές.

Σκύρος, Γέρος

Σκύρος, Γέρος

Αφετηρία στη σειρά των έργων της με παραδοσιακά κοστούμια είναι η Celestine, η ίδια η κόρη της, είκοσι ετών, Γαλλοελληνίδα, τέλειο μείγμα δύο πολιτισμών, που απεικονίζεται ντυμένη με νυφική φορεσιά της Αττικής. Η καλλιτέχνιδα αποφασίζει ακόμη να παρουσιάσει τους Γάλλους προγόνους της, το παρελθόν της, που σμίγει σιγά σιγά με την ελληνική κουλτούρα της. Τα πρόσωπα απεικονίζονται σε στάσεις παρόμοιες με αυτές στις πρώτες φωτογραφίες του 19ου αιώνα -μια "σκηνοθεσία" που αντλούσε την έμπνευσή της από τη ζωγραφική, κι όπου οι πρωταγωνιστές συμμετείχαν στη σύνθεση προσφέροντας την εικόνα τους στη διάρκεια της πόζας.

Celestine

Η φορεσιά αντιπροσωπεύει τον πλούτο της οικογένειας, τον χρυσό που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά. Τα υφάσματα είναι πλούσια κεντημένα, με στολίδια από πολύτιμα μέταλλα, δαντέλες και γούνες. Προϊόντα άριστης χειροτεχνικής εργασίας και υψηλής ποιότητας, όπου ο χρόνος δεν μετράει. Το ίδιο συμβαίνει και με την υψηλή ραπτική, με τη διαφορά ότι η παραδοσιακή φορεσιά ανήκει στον λαό, στην οικογένεια, που τη φοράει στους εορτασμούς, τις τελετές, τους γάμους. 

Απεικονίζοντας τα κύρια μέλη της οικογένειάς της με παραδοσιακές ελληνικές φορεσιές, η καλλιτέχνιδα τους αποδίδει μια νέα προσωπικότητα που σχετίζεται με τον ελληνικό πολιτισμό. Η επιλογή των φορεσιών δεν είναι τυχαία, αλλά καθορίζεται από τον χαρακτήρα και τη ζωή των προσώπων. Μερικοί έζησαν δύσκολα χρόνια, τραγικά γεγονότα που τους έκαναν να υποφέρουν -πολέμους, εξορίες, απελάσεις, απουσίες... 

Celestine

Με την επιλογή της φορεσιάς, η καλλιτέχνιδα τους αποτίει έναν φόρο τιμής. Όπως σε έναν παππού, στρατιωτικό, παλιό αντιστασιακό, που στην αρχή αγνοήθηκε και στη συνέχεια έλαβε τo παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής. Ντύνοντάς τον με τη φορεσιά ενός παλικαριού που παραπέμπει στην ευγενική φιγούρα ενός Έλληνα επαναστάτη, η καλλιτέχνιδα του αποδίδει την ιδιότητα του ευγενούς· επίσης, η κίνηση αυτή λειτουργεί και σαν ένα "κλείσιμο του ματιού" προς τους Γάλλους καλλιτέχνες που υπερασπίστηκαν με πάθος τις ελληνικές εθνικές υποθέσεις κατά την ελληνική επανάσταση.

Περισσότερες πληροφορίες:

• Έκθεση: Pascaline Bossu, Σχέδια-Ζωγραφιές-Φωτογραφίες, Στιγμιότυπα από την Ελλάδα
• Διάρκεια: Πέμπτη 12 Μαΐου - Κυριακή 12 Ιουνίου 2016
• Χώρος: Παράρτημα Μουσείου Ηρακλειδών, Απ. Παύλου 37, 11851 Θησείο (Στάση ΗΣΑΠ Θησείο)
• Ωράριο λειτουργίας: Τρίτη-Κυριακή 10:00-18:00, Δευτέρα κλειστά
• Είσοδος: Ελεύθερη
• Ξεναγήσεις: Κατά τη διάρκεια της έκθεσης, θα πραγματοποιούνται ξεναγήσεις από την εικαστικό Pascaline Bossu, κάθε Σάββατο & Κυριακή, 16:00-17:30 Κόστος: 6 € κατΆ άτομο (Πληροφορίες-Κρατήσεις: Τρίτη-Κυριακή 10:00-18:00, T: 211 01 26 486 / E: annex@herakleidon-art.gr)

ΠΗΓΗ WWW.PATHFINDER.GR

«Οδύσσεια» Τέχνης στο Αιγαίο με ένα θρυλικό ιστιοφόρο

Το «Meeting the Odyssey project» έρχεται στην Ελλάδα για να «Συναντήσει την Οδύσσεια στον τόπο καταγωγής της».           

• 0

  Mail

ΕΘΝΟΣ, 14:01, 4/6

Το μοναδικό ιστιοφόρο του Β' παγκοσμίου πολέμου έγινε το μέσο μεταφοράς της τέχνης

Τέσσερα χρόνια προετοιμασίας. Πενήντα καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο. Τέσσερις διαφορετικές θεατρικές παραστάσεις στην Ελλάδα. 68 μέρες με παραστάσεις, εργαστήρια και in situ περφόρμανς με φόντο το θρυλικό Αιγαίο. Μια ιδέα.
Από το 2012, όταν δημιουργήθηκε η ιδέα για το εν πλω ταξίδι του θεατρικού πρότζεκτ «Meeting the Odyssey», μια ομάδα καλλιτεχνών με διαφορετικές εθνικές και πολιτισμικές ταυτότητες επιχείρησε να ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη και να συναντήσει το πολιτισμικό δυναμικό της κάθε πόλης όπου πιάνει λιμάνι, μέσα από θεατρικές παραστάσεις και εργαστήρια στα οποία συμμετέχουν ντόπιοι καλλιτέχνες.
Με όχημα το θρυλικό «Hoppet», το μοναδικό ιστιοφόρο που επέζησε του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η ομάδα ταξίδεψε τα δύο προηγούμενα χρόνια από τη Βαλτική, την Κεντρική Ευρώπη, την Πράγα και το Βερολίνο μέχρι την Ιταλία, τη Γαλλία και τη Μάλτα, κάνοντας μάλιστα μία στάση στη Λαμπεντούζα, το νησί-σταθμό για χιλιάδες ανθρώπους που αναζήτησαν σωτηρία και ελευθερία από τις εμπόλεμες ζώνες της Αφρικής.

Πρώτη στάση η Λέρος

Καλλιτέχνες από διαφορετικές χώρες ταξιδεύουν μαζί, δίνοντας παραστάσεις

Το «Hoppet» βρίσκεται ήδη στο λιμάνι της Ελευσίνας, απ' όπου θα καταπλεύσει στο Αιγαίο (μέχρι τις 9 Αυγούστου). Θα ξεκινήσει την περιοδεία του από τη Λέρο, αυτό το μικρό νησί των Δωδεκανήσων με την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά, για να συνεχίσει στη Λέσβο, όπου η παράσταση θα παρουσιαστεί και σε χώρους υποδοχής προσφύγων. Επόμενο σκέλος της περιοδείας η ελληνική ενδοχώρα, με στάσεις στην Ελευσίνα και το Λαύριο, τόπους συμβολικούς ποτισμένους με την ιστορική και μυστικιστική παράδοση. Τελευταίοι σταθμοί του «Meeting the Odyssey» θα είναι ανατολικά -στη Σκύρο και την Ικαρία, όπου θα δοθούν τουλάχιστον τρεις παραστάσεις σε διαφορετικά χωριά.
Στο κοινωνικό και καλλιτεχνικό πρόγραμμα συνεργασίας «Meeting the Odyssey», που απέπλευσε από τη Βαλτική Θάλασσα για να φθάσει μέχρι τη Μεσόγειο, από το 2014 έως το 2016, καλλιτέχνες και οργανωτές από διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες ταξιδεύουν μαζί, οργανώνοντας εργαστήρια (workshops) και δίνοντας θεατρικές παραστάσεις.
Αποτελεί έναν συνδυασμό στοιχείων από την Οδύσσεια, σύγχρονων θεμάτων της Ευρώπης και ιστοριών που αντλήθηκαν μέσα από την επαφή με τοπικές κοινότητες διαφορετικών γλωσσικών και πολιτισμικών συστατικών των πόλεων-λιμανιών. Πέρα από αυτό, το πρόγραμμα είναι ένα ταξίδι από μόνο του: φέρνει σε επαφή άτομα από όλη την Ευρώπη μέσα από μια μακρόχρονη συνεργασία με σκοπό να ανακαλύψει διαφορετικά καλλιτεχνικά τοπία και πολιτιστικά ήθη και να αναπτύξει νέες συνεργασίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Η χώρα μας επιλέχθηκε τόσο με κριτήρια πολιτιστικά όσο και ως ένδειξη αλληλεγγύης στη δύσκολη εποχή της οικονομικής κρίσης. Επομένως, κάνοντας στάσεις σε τέτοια σημεία εξαιρετικής σημασίας, το πρότζεκτ υπογράμμισε την ανάγκη για συνεργασία και διάλογο ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη ? υποδοχείς χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών που εκπροσωπούν διαφορετικά έθνη, κουλτούρες, γλώσσες και θρησκείες.
Η αναζήτηση
Στόχος του πρότζεκτ είναι να αντικρούσει προκαταλήψεις, να αναζητήσει κοινές αφηγήσεις στη ζωή των σύγχρονων Ευρωπαίων μέσα από το συμβολικό ταξίδι της Οδύσσειας και να θέσει τα ερωτήματα: ποιο είναι το κοινό πολιτισμικό έδαφος στην Ευρωπαϊκή Ενωση σήμερα; Υπάρχει κοινό έδαφος στην καθημερινή ζωή των πολιτών και στην πολιτιστική τους έκφραση;
Πώς μπορούμε να ανακαλύψουμε τις κοινές μας ρίζες; Και το κυριότερο: «Μπορούμε να κάνουμε κάτι;». «Ναι, μπορούμε» απαντά η Matilda von Weissenberg, πρότζεκτ μάνατζερ του «Meeting the Odyssey». «Πάνω στο πλοίο μας, το ''Hoppet'', με το οποίο συνεχίζουμε να πλέουμε στα νερά του Αιγαίου και της Αδριατικής, με 50 καλλιτέχνες από όλες τις χώρες της Ευρώπης, είμαστε έτοιμοι να ανεβάσουμε τις φανταστικές θεατρικές παραγωγές μας και να στήσουμε τα θεατρικά εργαστήριά μας. ''Ελλάδα, ερχόμαστε!''».
Η παράσταση, που θα παρουσιαστεί στη Λέρο και τη Λέσβο, το «Αναμνήσεις για τη ζωή», μιλάει για τα ξεχασμένα όνειρα και θυμάται τις ελπίδες των ηλικιωμένων, έτσι όπως έζησαν μέσα από τα σώματα των νέων ηθοποιών. Προσκαλεί τους θεατές σε έναν κόσμο αναμνήσεων και άνοιας. Σε ένα ηλικιωμένο σπίτι όπου το παρελθόν και το παρόν φαίνονται εξίσου πραγματικά, επτά άνδρες και γυναίκες ξαναζούν τις ζωές τους και διηγούνται τις ιστορίες τους.
Ιστορίες για το το πώς μεγαλώνεις και γερνάς. Ιστορίες που καθορίζουν τους εαυτούς μας και τι συμβαίνει όταν αυτές καταρρέουν. Ιστορίες που συνδυάζουν τον μύθο του Οδυσσέα με τις πραγματικές ζωές ηλικιωμένων ανθρώπων, το «είναι» με το «ήταν», σε μια συμπαραγωγή μεταξύ των Viirus (Φινλανδία), NO99 (Εσθονία), ProFitArt Εταιρείας (Τσεχική Δημοκρατία), Scarlattine Teatro (Ιταλία) και Asterions Hus (Δανία).
Πάνω από 350 καλλιτέχνες
Πάνω από 350 καλλιτέχνες συμμετείχαν στις παραστάσεις του «Meeting the Odyssey», ενώ 19.000 θεατές είδαν την παράσταση σε 25 σταθμούς σε όλη την Ευρώπη. Και φέτος το καλοκαίρι φτάνει στον τελικό του προορισμό: στην πατρίδα του Οδυσσέα, την Ελλάδα!
Αντιγόνη Καράλη

«Κεραμική από την Κίνα», ένας κρυμμένος θησαυρός στο Μουσείο Μπενάκη

Για πρώτη φορά, ύστερα από 35 χρόνια, το Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζει στο ελληνικό και διεθνές κοινό επιλογή αριστουργημάτων κινεζικής κεραμικής από τη συλλογή του           Share                             

• 0

  Mail

ΕΘΝΟΣ On Line, 9:59, 3/6

Η έκθεση «Κεραμική από την Κίνα», που εγκαινιάζεται στις 7 Ιουνίου, αναδεικνύει ενενήντα μοναδικά αντικείμενα από την ιστορικής σημασίας συλλογή του Γεώργιου Ευμορφόπουλου που δωρήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη τη δεκαετία του 1930. Και ανιχνεύει την παγκόσμια προσφορά του κινεζικού πολιτισμού, φωτίζει την ιστορία των επαφών της Κίνας με τη Δύση και αναδεικνύει το όραμα του δωρητή και τους δεσμούς του με την Ελλάδα.
Η ιστορική αφήγηση επικεντρώνεται στην αυτοκρατορική Κίνα, εξετάζοντας τις εξελίξεις στην κοινωνία, την οικονομία και την τέχνη από τη δυναστεία Χαν (3ος αι. π.Χ.-3ος αι. μ.Χ.) ως την τελευταία δυναστεία Τσινγκ (17ος-20ός αι. μ.Χ.). Ειδώλια και ομοιώματα της δυναστείας Τανγκ (7ος-10ος αι. μ.Χ.) ζωντανεύουν την καθημερινότητα και το υπερβατικό σύμπαν της πρώιμης Κίνας. Η αισθητική των κεραμικών της δυναστείας Σονγκ (11ος-13ος αι. μ.Χ.) τα κατέστησε πρότυπα για επαΐοντες στην Κίνα και καλλιτέχνες στην Ευρώπη του 20ού αι. Οι πολύχρωμες πορσελάνες της δυναστείας Μινγκ (14ος-17ος αι. μ.Χ.) εδραίωσαν την πρωτοκαθεδρία της Κίνας στην παγκόσμια αγορά. Τέλος, τα υβρίδια που δημιούργησε η όσμωση Ανατολής και Δύσης από το 16ο ως το 19ο αι. μ.Χ. αποτελούν την απαρχή της αφήγησης για τη γνωριμία της Δύσης με την Κίνα.
Η έκθεση μπορεί να αναγνωστεί αμφίδρομα. Η μία διαδρομή παρουσιάζει την ιστορία και τον πολιτισμό της Κίνας από την 3η χιλιετία π.Χ. έως το 19ο αιώνα μ.Χ. Η αντίστροφη διαδρομή ρίχνει φως, με τα ίδια αντικείμενα, στις σχέσεις της Κίνας με την Ασία και τη Δύση διαχρονικά (14ος - 20ός αι. μ.Χ.), με έμφαση στους Ευρωπαίους μελετητές και συλλέκτες του πρώιμου 20ού αι. Ειδική μνεία γίνεται με την έκθεση στον Γεώργιο Ευμορφόπουλο, έναν από τους σημαντικότερους συλλέκτες κινεζικής και μοντέρνας τέχνης των αρχών 20ού αι.. Η δωρεά του, περίπου 800 αντικείμενα, στο Μουσείο Μπενάκη, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως επιτομή των προτιμήσεων και γνώσεων της εποχής του για την τέχνη της Κίνας.

Την έκθεση στο κεντρικό κτίριο του Μουσείου Μπενάκη της οδού Κουμπάρη, συνεπιμελούνται οι Γιώργης Μαγγίνης, Σοφία Χανδακά και Μίνα Μωραΐτου

πηγή www.ethnos.gr

«Οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι» του Φασιανού κατακτούν τη Ρωσία

ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΖΩΓΡΑΦΟ

Ελληνικά χτυπά αυτές τις ημέρες η «καρδιά» της Αγίας Πετρούπολης, αφού μέχρι τις 9 Ιουνίου θα φιλοξενούνται στο Κρατικό Μουσείο Ιστορίας της Θρησκείας της πόλης 24 έργα ζωγραφικής (ελαιογραφίες και μεικτής τεχνικής) του Αλέκου Φασιανού, διαφημίζοντας με τον καλύτερο τρόπο τη σύγχρονη ελληνική τέχνη.

πηγή ΕΘΝΟΣ

www.ethnos.gr

ΕΘΝΟΣ, 14:01, 29/5

Ο καλλιτέχνης υπογράφει τους καταλόγους της έκθεσής του. Το 2008 ο Αλέκος Φασιανός έγινε επίτιμο μέλος της Κρατικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Ρωσίας.

Η έκθεση, η οποία πραγματοποιείται στο πλαίσιο του αφιερωματικού έτους Ελλάδας-Ρωσίας 2016, έχει τίτλο «Οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι στην καθημερινότητα» και την επιμέλειά της έχει η ιστορικός τέχνης Ολγα Καρντασίδη. Τη βραδιά των εγκαινίων ο αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας Πολιτισμού και Τεχνών, Παύλος Αρζουμανίδης, επέδωσε στον καλλιτέχνη, εκ μέρους του προέδρου Πετρ Στρόνσκι, ειδικό βραβείο της Ακαδημίας «Για συμβολή στην Τέχνη».
Βράβευση και το 2008
Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που η Ρωσία τιμά τον Ελληνα ζωγράφο. Το 2008, σε ομαδική έκθεση που πραγματοποιήθηκε στο Κρατικό Εκθεσιακό Κέντρο των Καλλιτεχνών στη Μόσχα, ο Αλέκος Φασιανός έλαβε τον τίτλο του επίτιμου μέλους της Κρατικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Ρωσίας, ενώ το έργο του βραβεύτηκε ως το καλύτερο μεταξύ των 350 έργων ζωγραφικής που συμμετείχαν.
Το «Εθνος» συνάντησε τον διάσημο ζωγράφο και συνομίλησε μαζί του για την έκθεση, αλλά και για τα βραβεία και τις τιμητικές διακρίσεις που του έχουν απονείμει στη Ρωσία. «Τα βραβεία τα δέχομαι, αλλά δεν σημαίνουν κάτι το ιδιαίτερο για μένα. Ο τίτλος της έκθεσής μου αναφέρεται στον καθημερινό μύθο των ανθρώπων. Δηλαδή, ό,τι συνέβαινε στην αρχαιότητα συμβαίνει και σήμερα, με κάποιες ίσως διαφοροποιήσεις. Είναι οι καθημερινές στιγμές που γεμίζουν το περιβάλλον στην Ελλάδα από τα αρχαία μέχρι τα σύγχρονα χρόνια. Για παράδειγμα, μπορεί στο παρελθόν ο άνθρωπος να χρησιμοποιούσε το άλογο στις μετακινήσεις του ενώ τώρα να χρησιμοποιεί το ποδήλατο. Αυτές οι δύο σκηνές είναι το ίδιο, είναι σκηνές της καθημερινότητας. Αλλάζουν απλώς το μέσον και ο χρόνος. Στα έργα της έκθεσης έχω ένα ζευγάρι που πετά πουλιά, έναν άνθρωπο με ποδήλατο, έναν καβαλάρη, έναν άνθρωπο που παίζει με μια γάτα, την Ευρώπη που παίζει με τον Ταύρο από τον γνωστό μύθο... Επιλέγω να θυμίζω στους ανθρώπους τις ευχάριστες στιγμές τους και όχι τις δυσάρεστες. Στα έργα μου δεν υπάρχουν βίαιες σκηνές, δεν μου αρέσουν οι βαρβαρότητες».

Πόλος έλξης

Με την έκθεση έργων του Αλέκου Φασιανού, το Κρατικό Μουσείο Ιστορίας της Θρησκείας της Αγίας Πετρούπολης ξεκίνησε επίσημα τις εκδηλώσεις του ελληνορωσικού αφιερωματικού έτους 2016.

Πρόκειται για την πρώτη ατομική έκθεσή του στη Ρωσία, η οποία, αν και συνέπεσε με τη διεξαγωγή του Διεθνούς Νομικού Φόρουμ που κάθε χρόνο διεξάγεται στην Αγία Πετρούπολη, εντούτοις αποτέλεσε πόλο έλξης για το ρωσικό κοινό. «Οι Ρώσοι με έχουν γνωρίσει κυρίως μέσα από τις εκθέσεις μου στο Παρίσι και στην Ιαπωνία. Πιστεύω πως τους αρέσει η ζωγραφική μου γιατί, όπως σας είπα, απεικονίζει την καθημερινότητα και βλέπουν τον εαυτό τους μέσα από τα έργα μου. Το Κρατικό Μουσείο Ιστορίας της Θρησκείας είναι σημαντικό γιατί φιλοξενεί έργα θρησκευτικού και ιστορικού περιεχομένου από όλο τον κόσμο. Παράλληλα, διαθέτει και μια μεγάλη αίθουσα αφιερωμένη στη σύγχρονη τέχνη.
Εκεί φιλοξενείται η έκθεσή μου. Οι Ρώσοι δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για την τέχνη, πάντα έδειχναν. Διαθέτουν τεράστια μουσεία με έργα όλων των ξένων καλλιτεχνών. Να προσθέσω ότι μου έκανε εντύπωση η Αγία Πετρούπολη, την οποία επισκέφτηκα για πρώτη φορά. Μια πεντακάθαρη πόλη, χωρίς γκράφιτι, με μεγάλους δρόμους. Τόσο μεγάλοι και καθαροί είναι οι δρόμοι της που όταν την πρωτοαντίκρισα, στο μυαλό μου ήρθε ο Ομηρος όταν περιέγραφε την Τροία...».
Τον ρωτώ για τη συνεχιζόμενη κρίση που πλήττει τη χώρα μας και τις επιπτώσεις της στην τέχνη. «Η τέχνη είναι μια ευχαρίστηση και όταν κάποιος είναι δυσαρεστημένος δεν μπορεί να αγοράσει, γιατί θα πρέπει να ασχοληθεί με τα προβλήματά του. Η αγορά έχει πέσει, είναι δύσκολα. Βέβαια, μέσα από τη δυσκολία γεννάται η έμπνευση. Οι καλλιτέχνες συνεχίζουμε να ζωγραφίζουμε, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, είτε πωλούνται τα έργα είτε όχι. Αυτό ξέρουμε να κάνουμε και αυτό αγαπάμε...».
Μάγδα Λιβέρη
magdaliveri@yahoo.gr

Παράθυρα με θέα στην Τέχνη

 

αναδημοσίευση από http://tvxs.gr/

Ιφιγένεια Κοντού

«Άνοιξε το παράθυρο να μπει...δροσιά να μπει του Μάη...» - Ερρίκος Θαλασσινός

Μερικά παράθυρα καδράρουν μια υπέροχη θέα - σαν το παράθυρο του Dali με το κορίτσι που χαζεύει τη θάλασσα... Άλλα κρατούν έξω τον κόσμο  και μερικά φέρνουν  στον πίνακα άπλετο φως και ζωντανό χρώμα. Ή την αρμύρα της θάλασσας... ή μια ελαφριά πρωινή αύρα... Τι λέτε; Αρχίζουμε να τα… ανοίγουμε ένα -ένα; Το ανοιχτό παράθυρο μπροστά στο κρεβάτι με θέα στην πόλη είναι του Edward Hopper με τίτλο: «Morning Sun» [1952].

Salvador Dali: “Girl at the window” – 1925
Gustave Caillebotte - Tα παράθυρά του προσφέρονται για νοερές αποδράσεις... Τα μοντέλα του ζουν - καθώς φαίνεται - μια «κλειστή» ζωή. Δείχνουν να στέκονται μετέωρα, στο κατώφλι κάποιας απόφασης που όλο αναβάλλουν...Ο κόσμος μένει τελικά έξω από το παράθυρο...

Gustave Caillebotte: “Interior woman at the window”- 1880

Gustave Caillebotte: “Jeune homme à la fenêtre” - 1875
Γιάννης Ρίτσος - «Το παράθυρο» [μικρό απόσπασμα]
«Κάθομαι εδώ στο παράθυρο, κοιτάω τους διαβάτες
και κοιτάζομαι μες στα μάτια τους. Θαρρώ πως είμαι
μια σιωπηλή φωτογραφία, μες στην παλαιά κορνίζα  της,
κρεμασμέμη έξω απ’ το το σπίτι, στο δυτικό τοίχο,
εγώ και το παράθυρό μου.
-
Henri Matisse – Λες και τα παράθυρα εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη ζωγραφική με τον Matisse… Τα παράθυρά του φέρνουν μέσα στο δωμάτιο, τη χαρά της ζωής με τα πιο ζωντανά και τολμηρά  χρώματα [«δυναμίτες» όπως τα λεγε ένας άλλος ζωγράφος: ο Derain]!  Το «Ανοιχτό Παράθυρο» με θέα σε μια μικρή ακτή της Μεσογείου, είναι ένα  από τα πρώτα έργα της σχολής του φωβισμού.


Henri Matisse: «Open window , Collioure» - 1905
“Η θέα μπορεί να «βλέπει» σε ένα μικρό ψαράδικο λιμανάκι στις Γαλλικές ακτές όμως αυτό το παράθυρο ανοίγει στο μέλλον της ζωγραφικής του 20ου αιώνα.”


Henri Matisse: “The blue window” - 1911
-
Fernando Pessoa: - «Για να δεις τα χωράφια και τον ποταμό»

Για να δεις τα χωράφια και τον ποταμό
Δεν είναι αρκετό να ανοίξεις το παράθυρο.
Για να δεις τα δέντρα και τα λουλούδια
Δεν είναι αρκετό να μην είσαι τυφλός.
Είναι επίσης απαραίτητο να μην έχεις φιλοσοφία.
Με την φιλοσοφία δεν υπάρχουν λουλούδια, μόνο ιδέες.
Υπάρχει μόνο ο κάθε ένας από εμάς, σαν μια σπηλιά.
Υπάρχει μόνο ένα κλειστό παράθυρο, και ένας ολόκληρος κόσμος έξω,
Και ένα όνειρο για το τι θα μπορούσαμε να δούμε αν το παράθυρο ήταν ανοιχτό,
Το οποίο δεν είναι ποτέ αυτό που βλέπουμε όταν το παράθυρο είναι ανοιχτό.
-
Edward Hopper - Ποιο παράθυρο του Hopper να επιλέξεις; Τα παράθυρά του που φέρνουν μέσα στον πίνακα εκτυφλωτικό φως  ή εκείνα που κλέβουν στιγμές από την καθημερινότητα με μια σχεδόν ηδονοβλεπτική διάθεση;


Edward Hopper: “Rooms by the sea” - 1942

Edward Hopper: “Night Windows”
-
Τάσος Λειβαδίτης. Το εκκρεμές – Διηγήματα :«Το πιο περίεργο απ’όλα ήταν ένα παράθυρο κοντά στην οροφή. Μα ένα παράθυρο που δεν ήταν δικό μου, θέλω να πω, δεν ήταν της κάμαρας που βρισκόμουνα. Το παράθυρο ανήκε στο διπλανό σπίτι κι οι γρίλλιες του ανοίγαν προς τα μένα. "Τόσο έφτασε, λοιπόν, στο αδιαχώρητο η ανοικοδόμηση της πόλης, συλλογίστηκα, που τα παράθυρα του ενός σπιτιού κοιτάζουν μέσα στο άλλο;"»
Andrew Wyeth – Δεξιοτέχνης  του φωτός και της σκιάς, της διαφάνειας και του αέρα, με obsession στα παράθυρα... Τα «ποιητικά» παράθυρα του Wyeth – συχνά μισάνοιχτα – αιχμαλωτίζουν   όχι μόνο μια στιγμή του χρόνου αλλά κι ένα επίμονο πνεύμα σοβαρότητας που πλανάται στον κόσμο του Wyeth  και το καλούν να περάσει στα ενδότερα...

Andrew Wyeth: “Wind From the Sea”- 1947

Andrew Wyeth: “Squall” – 1986

Κ.Π. Καβάφης – «Τα Παράθυρα Αναγνωρισμένα» [μικρό απόσπασμα]:
Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για  νάβρω τα παράθυρα. - Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.-
-
Karen Hollinsworth – Μια σύγχρονη ζωγράφος [γεννημένη το 1955] ανάμεσα στον Dali, τον Μatisse και τον Hopper; Δείτε τα «παραθυρένια» τοπία της... Η ίδια λέει ότι: «έχουν στόχο να δώσουν μια αίσθηση μοναξιάς αλλά και ευημερίας. Ένας κόσμος άνεσης, λουσμένος στο φως του ήλιου, με ένα δροσερό αεράκι από τη θάλασσα... Για μένα ένα έργο μου είναι επιτυχημένο αν με κάνει να λέω μέσα μου: ‘Μακάρι να ήμουν εκεί’»!

Karen Hollinsworth: End of Summer


Karen Hollinsworth: High Season

Ο. Ελύτης – «Δεν αντέχω τα παράθυρα χωρίς θέα»
«Είμαι ένας απλός, καθημερινός, αισιόδοξος άνθρωπος.
Αλλά, δεν αντέχω τα παράθυρα χωρίς θέα.
Τα παράθυρα βρίσκονται εκεί για να ταξιδεύουν τη ματιά.
Για ν’ αποκαλύπτουν ορίζοντες.
Για να υπόσχονται το «παραπέρα».
Για να λούζουν στο αληθινό φώς τ’ άδεια δωμάτια.
Για να φτιάχνουν σκιές με χρώμα πάνω στους λευκούς τοίχους…»

Ανοίγει σύντομα το Μουσείο Παιχνιδιών στο Παλαιό Φάληρο

Λεωφόρος Ποσειδώνος 14 και Τρίτωνος 1 στο Τροκαντερό. Ποιος Αλιμιώτης – είτε ανεβαίνοντας προς Αθήνα, είτε κατεβαίνοντας προς την παραλιακή – δεν έχει θαυμάσει περνώντας από εκεί,  τον υπέροχο πύργο Κουλούρα ή αλλιώς «Ο λευκός Πύργος των Αθηνών»;
Όπως είχαμε γράψει σε προηγούμενο μας άρθρο, το 2012 το Μουσείο Μπενάκη ξεκίνησε με χρηματοδότηση ΕΣΠΑ, το έργο για την αποκατάσταση και επαναχρησιμοποίηση του Πύργου, αυτή τη φορά ως Μουσείο Παιχνιδιών !  Το Μουσείο Παιχνιδιών λοιπόν είναι σχεδόν έτοιμο και θα ανοίξει σύντομα τις πόρτες του και συγκεκριμένα τον Ιούνιο. Οι εργασίες ανακαίνισης και διαμόρφωσης των χώρων έχουν ολοκληρωθεί και προχωρούν με γοργούς ρυθμούς στην τοποθέτηση των υπέροχων εκθεμάτων στις προθήκες. Το συγκεκριμένο μουσείο θα είναι ένα κόσμημα για την περιοχή μας, που όμοιο του δεν θα υπάρχει στην Ελλάδα.

Ένας πύργος ξεχωριστός σε νεογοτθικό-νεομεσαιωνικό ρυθμό με ταυτόχρονη ύπαρξη νεοκλασσικής διακόσμησης. Πόσοι όμως ξέρουμε την ιστορία του και λεπτομέρειες γι αυτόν;
Το 1896 έγινε η αγορά του οικοπέδου από τον Σπ. Δεσπόζιτο (επιχειρηματία μεταλλείων). Ένα χρόνο μετά (το  1897) άρχισε να χτίζεται η έπαυλης, η οποία ολοκληρώθηκε το 1906. Αμέσως μετά, το 1907, νοικιάστηκε και αξιοποιήθηκε ως «Αναρρωτήριον και Υδροθεραπευτήριον Μηλιαρέση». Ο τίτλος του στα γαλλικά ήταν «Μaison de Sante’». Οι υπηρεσίες που προσέφερε ήταν υψηλού επιπέδου για εκείνη την εποχή και απευθυνόταν στην «καλή κοινωνία». Έτσι χρησιμοποιήθηκε μέχρι το 1923.
Εν τω μεταξύ – το 1911 – πέθανε ο ιδιοκτήτης Δεσπόζιτο. Μετά τον θάνατό του και εν όσο ακόμα ο πύργος χρησιμοποιείτο ως αναρρωτήριο, το 1917 αγοράστηκε από τον Αθανάσιο Κουλούρα (Υδραίο εφοπλιστή). Το 1923 σταμάτησε η χρήση του ως αναρρωτήριο και κατοικήθηκε  πλέον από τον νέο ιδιοκτήτη και την γυναίκα του. Μετά από χρόνια όμως, πέθανε η γυναίκα του και ο Κουλούρας ξαναπαντρεύτηκε. Το ζευγάρι έζησε μαζί εκεί μέχρι το 1953. Εκείνη τη χρονιά απεβίωσε ο ιδιοκτήτης Κουλούρας. Η δεύτερη γυναίκα του Βέρα, πέθανε το 1979. Δια της διαθήκης της Βέρας Κουλούρα, ο Πύργος δωρίστηκε στο Μουσείο Μπενάκη και το οποίο μέχρι σήμερα είναι ο ιδιοκτήτης του.
Αξιοσημείωτο είναι ότι κατά την διάρκεια των εργασιών αποκαλύφθηκε και έγινε γνωστή και η ύπαρξη ενός καταφυγίου. Η είσοδός του βρίσκεται στο υπόγειο του πύργου, από όπου και ξεκινά και καταλήγει δια μέσου της πλευράς της Τρίτωνος, στο πίσω οικόπεδο.

Περιμένουμε με ανυπομονησία  τη λειτουργία του, για να μπορέσουμε να επισκεφθούμε τον Πύργο και να θαυμάσουμε τα εκθέματα αυτού του πρωτότυπου Μουσείου, του Μουσείου Παιχνιδιών.  Πρόκειται για ένα υψηλού επιπέδου έργο και αξίζει ένα μπράβο στο Μουσείο Μπενάκη!

Ελισάβετ Μιτσού
Φωτογραφίες: Alimos Online

Source: http://www.alimosonline.gr/10506-%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF%CE%B3%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%8C-%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%Αναδημοσίευση Αναδημοσίευση από www.alimosonline.gr