Το blog Αίγινα και θέματα πολιτιστικής διαχείρισης συνεχίζει την πορεία του και μετατρέπεται σε Πυξίδα Πολιτισμού.
Art Cultural Management και Πυξίδα Πολιτισμού λοιπόν από εδώ και στο εξής μεταξύ άλλων θα αναζητούμε τα καλύτερα άρθρα για τον Πολιτισμό σε ελληνικές και ξενόγλωσσες ιστοσελίδες
Η Κορώνη, ο τόπος της κορωνέικης ελιάς, επιλέχθηκε ως «εμβληματική κοινότητα» για τη χώρα μας, από το 2008 που άρχισαν οι προσπάθειες για τη συγκρότηση του φακέλου της κοινής υποψηφιότητας των τεσσάρων πρώτων χωρών (Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Μαρόκο) για την εγγραφήστους Διεθνείς Καταλόγους της Σύμβασης για την Προστασία της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Έκτοτε, έχουν περάσει έξι χρόνια. Πέρα από το συμβολικό κεφάλαιο που επενδύεται σε κάθε στοιχείο που εγγράφεται στους Διεθνείς Καταλόγους, υπάρχει πάντα η ανάγκη της περαιτέρω τεκμηρίωσης και ανάδειξής του. Με αυτή την αφορμή, με σκοπό δηλαδή την προβολή του πλούτου που κρύβει αυτό το κοινό, μεσογειακό πολιτισμικό στοιχείο, συγκροτήθηκεη μικρή και ενδεικτική συλλογή από πίτες της Ελλάδας που παρουσιάζουμε σήμερα. Μέσα στη ζύμη της πίτας, βρίσκουμε τόσο τα χόρτα (τα άγρια, του κήπου, τα μυρωδικά), όσο και προϊόντα της κτηνοτροφίας ή και της αλιείας. Είναι, με άλλα λόγια, ένα παρασκεύασμα που συμπληρώνει τα δύο της «τριάδας» (λάδι και αλεύρι) με όλες τις άλλες τροφές που έχουν κερδίσει την αναγνώριση ως πρότυπο υγιεινής και ισορροπημένης διατροφής. Η παραγωγή και η κατανάλωση της τροφής είναι ένας πολιτισμικός κώδικας εξίσου πλούσιος και έμφορτος νοημάτων όσο και η γλώσσα. Είναι ένας κώδικας με πολλές τοπικές παραλλαγές. Θελήσαμε να δώσουμε ένα μικρό δείγμα του πώς αρθρώνονται τοπικά διατροφικά ιδιώματα γύρω από ένα πολύ γνωστό και αγαπημένο φαγητό, την πίτα. Η πίτα είναι το φαγητό της ανάγκης, το (σχετικά) γρήγορο στην παρασκευή φαγητό, το φαγητό που μπορείς να πάρεις έξω από το σπίτι και να το καταναλώσεις εύκολα στο χώρο δουλειάς, στο χωράφι. Είναι, επίσης, η βασίλισσα της «κουζίνας των φτωχών», μέσα σε αυτήν μπορούν να ενσωματωθούν όλα τα υπόλοιπα από προηγούμενα γεύματα. Τίποτε δεν πετιέται, αλλά γίνεται μια νέα νοστιμιά. Είναι όμως και το φαγητό της γιορτής, της ξεχωριστής περίστασης που θέλουμε να μοιραστούμε με τους άλλους γύρω μας. Η πίτα διπλώνεται και αγκαλιάζει το περιεχόμενό της. Και αυτό έχει νοηματοδοτηθεί συμβολικά: η πίτα ενώνει τους ανθρώπους που τη μοιράζονται στις ιδιαίτερες εθιμικές περιστάσεις και ταυτόχρονα υποδηλώνει την ευχή για σταθερή ένωση μέσα από το δίπλωμά της. Η μικρή αυτή καταγραφή από πίτες «διπλώνεται» γύρω από τις αφηγήσεις όσων μας τις έδωσαν και ταυτόχρονα μας είπαν πότε και για ποιον λόγο τις φτιάχνουν και τις καταναλώνουν. Ο συνάδελφός μας, ο Γιάννης Ν. Δρίνης, Λαογράφος, παρότρυνε όσους μας έδωσαν τις οικογενειακές τους συνταγές να μοιραστούν μαζί μας και τα κοινωνικά και τελετουργικά συμφραζόμενα της παρασκευής και κατανάλωσής τους. Η μνήμη των ανθρώπων συχνά αγκυρώνεται στη γεύση και στην όσφρηση. Η κοινωνική μνήμη των ομάδων αναπαράγεται και αναδιατάσσεται γύρω από τις αφηγήσεις τους. Οι αφηγήσεις για το φαγητό, για το πώς και πότε το παρασκευάζουν, το πώς και πότε καταναλώνουν τις τροφές, είναι από τις πιο συχνές, αλλά μάλλον από τις λιγότερο μελετημένες. Ίσως γιατί θεωρήθηκε ότι ανήκουν στο βασίλειο των γυναικών και του ιδιωτικού. Όμως δεν είναι έτσι. Είναι αφηγήσεις που εκβάλλουν στο συλλογικό. Οι διατροφικές συνήθειες προσδιορίζουν πολιτισμικές ομάδες και συγκροτούν πολιτισμικές ταυτότητες και ετερότητες. Οι συνδυασμοί των τροφίμων που περιλαμβάνουν οι πίτες που παρουσιάζουμε, καθώς και οι περιστάσεις της κατανάλωσης κάθε μιας από αυτές είναι ξεχωριστές. Ελπίζουμε να τις απολαύσετε όλες. Είναι κομμάτι της κοινής μας κληρονομιάς, ενός κοινού διατροφικού πολιτισμού γύρω από τη Μεσόγειο.
ΕΔΩ θα βρείτε την ενδεικτική συλλογή από πίτες της Ελλάδας. Aν αντιμετωπίζετε κάποιο πρόβλημα με την ανάγνωση του ελληνικού κειμένου του αρχείου, δοκιμάστε να κάνετε «λήψη» (dowload).
Σταυρούλα- Βίλλυ Φωτοπούλου
Διευθύντρια Νεώτερου Πολιτιστικού Αποθέματος και Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς ΥΠΠΟΑ
Στο Ιστορικό Αρχείο - Μουσείο Ύδρας φιλοξενείται από την Παρασκευή 25 Μαρτίου έως και τη Δευτέρα 2 Μαΐου η έκθεση «Έλληνες Ναΐφ Ζωγράφοι» με έργα από τη Συλλογή Χρήστου και Πόλλυς Κολλιαλή, σε επιμέλεια της Ίριδας Κρητικού.
Η έκθεση, που συγκεντρώνει περισσότερα από 50 έργα σημαντικών Ελλήνων Ναΐφ ζωγράφων από τη Συλλογή Χρήστου και Πόλλυς Κολλιαλή, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μετά τις πολύ επιτυχημένες παρουσιάσεις της στο Σισμανόγλειο Μέγαρο στην Κωνσταντινούπολη (Οκτώβριος 2013), το Devecihan Kültür Merkezi στην Αδριανούπολη (Μάιος 2014) και το Μουσείο Ναΐφ Τέχνης της Λετονίας στην Ρίγα (Ιούλιος 2015).
Με αφορμή την πρώτη αυτή παρουσίαση στην Ελλάδα θα εκδοθεί μικρό λεύκωμα με τα έργα της έκθεσης.
Η έκθεση διοργανώνεται από το Ιστορικό Αρχείο - Μουσείο Ύδρας σε συνεργασία με τους συλλέκτες και εστιάζει στην ελληνική παράδοση και την καθημερινή ζωή στην πόλη και την ύπαιθρο: θρησκευτικές και κοινωνικές τελετές ή παραδοσιακά πανηγύρια που αποδίδονται με αυθόρμητη παραστατική και αφηγηματική γλαφυρότητα, εκφραστικές εικόνες εναλλασσόμενου μόχθου και λιγοστής σχόλης, ξεχασμένες σήμερα γεωργικές ασχολίες αλλά και εύγλωττες σκηνές που επαναφέρουν στο βλέμμα του θεατή πολύτιμες ιεροτελεστίες και νοσταλγικές αστικές μνήμες πλημμυρισμένες από φωνές σαλεπιτζήδων, πλανόδιων μικροεμπόρων και αυτοσχέδιες σκηνές λαϊκών καραγκιοζοπαιχτών, ειδυλλιακά τοπία που προέρχονται και διαφυλάσσουν με τρόπο ανεξίτηλο στο πέρασμα των δεκαετιών το νησιωτικό, το ηπειρωτικό ή το αστικό περιβάλλον του δημιουργού τους, η Θεσσαλία και η Μυτιλήνη, η Αθήνα, η Πλάκα και η Ακρόπολη, η Κύπρος, αλλά ακόμη η Σμύρνη και η Κωνσταντινούπολη, συνθέτουν ένα πολύχρωμο και παλλόμενο πανόραμα με ισότιμη ιστορική, λαογραφική και αισθητική αξία.
Στη Συλλογή των Ναΐφ Ζωγράφων του Χρήστου και της Πόλλυς Κολλιαλή που αποτελεί μία από τις πληρέστερες του είδους και που αριθμεί περισσότερα από 100 έργα στο σύνολό της, ανήκουν τόσο σημαντικοί ιστορικοί εκπρόσωποι της Ναΐφ Ζωγραφικής καθώς και διακεκριμένοι σημαντικοί καλλιτέχνες με πολυετή καλλιτεχνική παιδεία που επέλεξαν τη συγκεκριμένη έκφραση προσεγγίζοντάς την μέσω της τελευταίας, όσο και παλαιότεροι ή νεότεροι αυτοδίδακτοι ζωγράφοι με πηγαία γραφή που στους περισσότερους από εμάς εξακολουθούν να παραμένουν άγνωστοι.
Λίγα λόγια για τους συλλέκτες: Ο Χρήστος και η Πόλλυ Κολλιαλή, επιλέγοντας ως μόνιμο τόπο κατοικίας τους και στεγάζοντας τις συλλογές τους στα Μέγαρα της Αττικής, εξακολουθούν να αφουγκράζονται την ιστορία, την εξέλιξη αλλά και τις ανάγκες του γενέθλιου τόπου τους όπου και προσφέρουν συστηματικά ποικίλες πολιτιστικές και εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Συλλέγοντας με θαυμαστή τόλμη για περισσότερα από 20 χρόνια ελληνικά έργα τέχνης σύγχρονα, ιστορικά και ναΐφ καθώς και σπάνια λαογραφικά αντικείμενα, συνεπικουρούμενοι πλέον από την φρέσκια ματιά των παιδιών τους που συνεχίζουν το έργο τους και απολαμβάνοντας την πρωτογενή καινοτομία στην τέχνη όσο και την αλάνθαστη λαϊκή αισθητική, διασώζουν με τρόπο υποδειγματικό πολύτιμα δείγματα του παλίμψηστου Ελληνικού Πολιτισμού, από τον 19ο αιώνα έως και τις ημέρες μας.
Είναι μια πρόσκληση και πρόκληση στους θεατές να φανταστούν ένα αρχιτεκτονικό σύμπαν γεμάτο πολιτιστικές αναφορές και μοτίβα. Ο Γάλλος καλλιτέχνης διερευνά με τον τρόπο του τις αντιλήψεις μας για τον κόσμο και θέτει θέματα όπως η πρόοδος, η οικολογία, η ουτοπία και η ελευθερία. Παρά τον ονειρικό κόσμο που δημιουργήθηκε για κάθε σύνθεση ο Ροζιέ προσομοιώνει την πραγματικότητα μέσα από μια τεχνική που ονομάζεται ‘hyper-photography’ και η οποία του επιτρέπει να συνδυάσει την μεγάλη και μικρή κλίμακα των εικόνων σε ένα έργο, επιχειρώντας να κάνει αναπαραγωγή της ανθρώπινης αντίληψης με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια.
82.000 χειρόγραφα, ένα σύνολο περισσότερων από 41 εκατομμύρια σελίδες.Έργο που διαρκεί δέκα χρόνια. Με ένα κλικ στην καρδιά της μεγαλύτερης ερευνητικής βιβλιοθήκη
Το 2013 ιδρύθηκε η μη κερδοσκοπική οργάνωση Digita Vaticana Onlus με στόχο την ψηφιοποίηση 82.000 χειρογράφων της Βιβλιοθήκης του Βατικανού. Χιλιάδες ιστορικά χειρόγραφα που χρονολογούνται από τις απαρχές της Εκκλησίας μέχρι τον 20ο αιώνα θα βρίσκονται στη διάθεση του κοινού μέσω του διαδικτύου. Η ομάδα δουλεύει με την ιαπωνική τεχνολογία NTT Data, σαρώνοντας και αρχειοθετώντας ψηφιακά περίπου 1,5 εκατομμύρια σελίδες 82.000 βιβλίων ώστε τελικά να φτάσουν στον αριθμό των 41 εκατομμυρίων σελίδων. Το αρχικό σχέδιο έχει προχωρήσει αρκετά και ήδη οι χρήστες μπορούν να περιηγηθούν στα: Codex Borgianus, Ιλιάδα, Ιαπωνικές εικόνες χορού, Πεντάτευχος. Η βιβλιοθήκη του Βατικανού από τα τέλη του 14ου αιώνα αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές συλλογές ιστορικών εγγράφων στον κόσμο και μια από τις μεγαλύτερες ερευνητικές βιβλιοθήκες. Εκτός των βιβλίων περιλαμβάνει μεγάλες συλλογές νομισμάτων και εικόνων, καθώς και χειρόγραφα αρχεία. Τα χειρόγραφα που ψηφιοποιούνται εκτείνονται από την προκολομβιανή Αμερική και την Κίνα, την Ιαπωνία και την Άπω Ανατολή και συμπεριλαμβάνουν όλους τους πολιτισμούς που σημάδεψαν τον πολιτισμό της Ευρώπης. Η αρχική φάση θα στοιχίσει περίπου 18 εκατ. Ευρώ. Η επίσημη βιβλιοθήκη της Αγίας Έδρας που έχει αναλάβει το τεράστιο έργο φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια απλή σε κάθε χρήστη βάση δεδομένων. Τα χειρόγραφα επιλέγονται και σαρώνονται από ειδικές συσκευές σχεδιασμένες για να διαφυλαχθεί η ακεραιότητα των πρωτότυπων εγγράφων, πριν επανατοποθετηθούν στη Βιβλιοθήκη του Βατικανού. Μπείτε από εδώ στη Βιβλιοθήκη. αναδημοσίευση από www.thetoc.gr
“The Fireside” (1880-85) by Edgar Degas, a monotype on paper from the exhibition “A Strange New Beauty.”Credit The Elisha Whittelsey Collection, Metropolitan Museum of Art
On the brink of the centenary of his death next year, the revered French artist Hilaire-Germain-Edgar Degas is having his first solo show at the Museum of Modern Art. “Edgar Degas: A Strange New Beauty” is a large but thrillingly intimate exhibition centering on the artist’s monotypes — the most seductive of all print mediums — and their modernizing effect on his art.
In truth, Degas is a bit outside the historical reach of the Modern. It picks up art history in earnest just after Impressionism, the movement with which Degas is most associated, and long ago deaccessioned its only painting by him. The museum’s inaugural exhibition, in 1929, featured the four horsemen of the Post-Impressionist apocalypse — van Gogh, Seurat, Gauguin and Cézanne. While Cézanne, the oldest of the group (he died in 1906), was five years younger than Degas, he’s the father of Cubism, meriting no fewer than 11 canvases in the Modern’s collection.
“Waiting for a Client” (1879) by Edgar Degas, charcoal and pastel over monotype on paper.Credit Private Collection
Degas’s relationship to modernity was more complex and fraught. An ardent admirer of Ingres and a social conservative who became rabidly anti-Semitic with age, he resented being called an Impressionist, despite having participated in all but one of the group’s groundbreaking exhibitions. “Realist” was more acceptable to him and more accurate. He was a brilliant, academically trained draftsman whose central subject would always be the human body — depicted with a visceral combination of disinterest and tenderness.
Degas intended to devote himself to history painting when he returned to Paris in 1859, after three years spent studying Renaissance art in Italy. He exhibited one such painting, elastically titled “Scene of War in the Middle Ages,” in his first Salon in 1865. But that was it. Contemporary subjects and the artists who painted them, like Édouard Manet, had diverted his interest. At the 1866 Salon, Degas exhibited “Scene From the Steeplechase: The Fallen Jockey,” which gives a racetrack accident some of the immediacy of a news photo.
Henceforth Degas’s art was populated by denizens of modern life — well-dressed Parisians of the boulevards, cafes and theaters; hard-working laundresses bent over steaming irons; ballet dancers onstage, at rehearsal or with admirers; entertainers, especially singers, in the glow of concert halls’ new electric lights; and nonchalantly nude women in private settings, including brothels, bedrooms and the bath.
“The Ballet Master” (1876) by Edgar Degas. Ludovic-Napoléon Lepic helped execute the work, a white chalk or opaque watercolor over monotype on paper.Credit Rosenwald Collection, National Gallery of Art, Washington, D.C.
These characters dominate the works at the Modern, where we see Degas’s realism softened and liberated, or conquered, by his prints. The tiny brothel images with their forthright nakedness and caricature-like figures especially overturn his earlier precision.
This exhibition reveals him afresh as an artist who experimented early and often with materials and mediums. His modernity isn’t so much an innovative style or structure but a merging of subject and process that brought new liveliness to depictions of the body and to art itself. It would not have happened without the malleable, touch-friendly monotype and its instantaneous process, which Degas embraced almost obsessively in two spurts, from the mid-1870s to the mid-1880s and again in the early ’90s.
“Edgar Degas: A Strange New Beauty” was organized by Jodi Hauptman, senior curator of drawings and prints, with Karl Buchberg, senior conservator, and Heidi Hirschl, a curatorial assistant. It presents 120 monotypes and nearly 60 related prints, paintings, pastels, charcoal drawings and photos. Three sketchbooks on view can also can be flipped through digitally and underscore Degas’s keen attention to both urban life and the body.
Photo
“Autumn Landscape” (1890) by Edgar Degas, monotype in oil on paper.Credit Private collection
Among print mediums, and perhaps all works on paper, monotypes were and remain hotbeds of spontaneity and improvisation. They’re made by composing in ink — with brush, rag, finger, fingernail, stick, just about anything — on a blank plate that is then layered with a damp sheet of paper and run through a printing press. Speed is of the essence. The first impression from each plate is unique; if more versions — cognates — are pulled from the same inking, they will be pale ghosts. Degas’s smaller monotypes can paradoxically be aerial close-ups: We might almost be riding the backs of his hands as they flit across a plate, revising, adding, wiping away while the ink is still wet and printable.
The exhibition begins with two etchings from Degas’s youth: an elegantly solemn self-portrait (seen in two states) and an increasingly shadowy portrayal of the engraver Joseph Tourny (three states). Both reflect attention to Ingres and especially Rembrandt.
But Degas learned the monotype technique around 1876 from his artist friend Ludovic Napoléon Lepic. After that, what the poet Stéphane Mallarmé referred to as the “strange new beauty” of Degas’s monotypes even destabilizes his more conventional etchings, etching-aquatints and lithographs.
Photo
“Cafe Singer” (1877-78) by Edgar Degas, monotype on paper.Credit Private collection
Things become increasingly unorthodox and fragmentary as prints devoted to the spectacle of the cafe, concert hall and theater progress along one wall. Images wash out as if lighted by a flash bulb. Space is overtaken by intersecting, nearly monumental, geometries in “At the Café des Ambassadeurs” and its mate, “At the Ambassadeurs.” “Actresses in Their Dressing Rooms,” an etching-aquatint may prompt a double take: Its four vertical sections and truncated figures and shadows uncannily evoke Jasper Johns’s “Seasons” paintings. “Mademoiselle Bécat at the Ambassadeurs,” a lithograph from around 1875, benefits from lights and darks of the monotypes, with the chanteuse illuminated from below.
Lepice, a Rembrandt devotee, used plates already etched with images for his monotypes; six examples in the show were made atop a Dutch-looking shoreline scene supplemented by additions of trees, clouds or undergrowth. But Degas immediately realized that a blank plate offered complete freedom to crossbreed print and drawing methods.
He was probably the first artist to enhance the pale cognates with pastel. This yielded a series of jewel-like images of singers that surprise us at the beginning of the second gallery. There are clusters of works only glimpsed in previous Degas surveys. One gallery holds 27 landscapes from the early ’90s, in pigmented oil paint instead of ink — another innovation — which created a greater element of chance. Some are tightened up with additions of pastel; others are visionary stains, all but abstract areas of tinted texture and atmosphere that might have been made this year.
Photo
“Three Women in a Brothel, Seen From Behind” (1877-79) by Edgar Degas, pastel over monotype on paper.Credit Musée Picasso, Paris
Another gallery is devoted to Degas’s “dark field” monotypes, made by covering a plate with ink and brushing, wiping or scratching it away, creating a motif by subtraction. A few expert wipes, and the naked, often contorted, bodies of women bathing or reading or going to bed emerge from the darkness. The intense privacy of female solitude acquires a macabre, yet formal power. (Goya’s “Black Paintings” come to mind.)
The show concludes with a series of magnificent late bathers and dancers whose saturated colors and rough textures expand the freedoms of monotypes into much larger works in oil or pastel. Here, Degas sometimes finished the figures with broken black outlines, as if to recall the monotypes.
“A Strange New Beauty” brings a new logic and coherence to Degas’s experimentation. It also reveals his monotypes as early signs of the 20th-century’s waves of nonacademic figuration — from the Fauves to German Expressionists to American artists like David Park — and abstraction itself. Most of all, it makes the past feel alive and useful, perhaps the most you can ask of any historical show.
Correction: March 25, 2016 An earlier picture caption with this review, using information from the Museum of Modern Art, omitted the name of one of the artists who created “The Ballet Master” (1876). In addition to Edgar Degas, the painting was also executed by Ludovic-Napoléon Lepic. (Lepic taught Degas the monotype technique featured in this work around 1876.)
Στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου για γυρίσματα θα βρεθεί τη Δευτέρα 28 Μαρτίου η Μαρίνα Αμπράμοβις, η οποία αυτό το διάστημα βρίσκεται στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Μουσείο Μπενάκη, όπου έως τις 24 Απριλίου παρουσιάζει το πρότζεκτ «As One», προσκεκλημένη του Πολιτιστικού Οργανισμού ΝΕΟΝ.
Η κινηματογράφηση αφορά τη δημιουργία ντοκιμαντέρ με τίτλο «Seven deaths - the documentary», το οποίο θα είναι αφιερωμένο στη μεγάλη Ελληνίδα σοπράνο Μαρία Κάλλας. Κατά τα γυρίσματα, η Αμπράμοβιτς θα περπατά μέσα στο μνημείο, πολύ πιθανόν σε ανάμνηση της αξέχαστης ερμηνείας που έκανε η ντίβα τον Αύγουστο του 1961 όταν αποθεώθηκε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου στο ρόλο της «Μήδειας», από την ομώνυμη όπερα του Λουίτζι Κερουμπίνι.
Η κινηματογράφηση στον παραπάνω χώρο θα γίνει μετά το «πράσινο φως» που έδωσαν χτες τα μέλη του ΚΑΣ στο σχετικό αίτημα του ιδρύματος «Marina Abramovic Institute».
Εξήντα έργα με θέμα την Κωνσταντινούπολη, παρουσιάζονται στην έκθεση «Thomas Hope: Σχέδια της Οθωμανικής Κωνσταντινούπολης» που πραγματοποιείται στο Μουσείο Μπενάκη Ισλαμικής Τέχνης και την οποία χαρακτήρισε «ευχάριστο πολιτιστικό διάλειμμα στις σχέσεις των δύο χωρών» ο πρέσβης της Τουρκίας στην Ελλάδα, Kerim Uras.
H έκθεση περιλαμβάνει έργα του Thomas Hope από την πρωτεύουσα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπως τοπογραφικά σχεδιαγράμματα και διπλωτά πανοράματα της Κωνσταντινούπολης και των περιχώρων, οθωμανικά παλάτια, αίθουσες του σεραγιού, πύλες, τζαμιά, ταφικά μνημεία, υπαίθριες κρήνες, απόψεις του Bοσπόρου, βάρκες διασκεδάσεων του σουλτάνου, σκηνές από τα μαγαζιά και τα καφενεία της αγοράς και πολλές τοπικές ενδυμασίες.
Γόνος οικογένειας μεγιστάνων τραπεζιτών, ο Thomas Hope (1769 - 1831) πραγματοποίησε, κατά το τελευταίο τέταρτο του 18ου αιώνα, το Grand Tour, την καθιερωμένη για τους νέους της τάξης του περιοδεία στην Ελλάδα και την Μέση Ανατολή. Πολυμαθής, φιλότεχνος, με μοναδικές συλλογές αρχαιοτήτων, γλυπτικής και ευρωπαϊκής ζωγραφικής, γενναιόδωρος χορηγός και ειδήμων σε θέματα αρχιτεκτονικής και διακόσμησης, ανέτρεψε τα καλλιτεχνικά δεδομένα της εποχής του, αφήνοντας το στίγμα του στην καλλιτεχνική περίοδο Regency (αρχές 19ου αιώνα). Δημιούργησε το "στυλ Hope", το οποίο εμπνέεται από αρχαίους πολιτισμούς της Μεσογείου.
Τα έργα του, 350 στο σύνολο, φυλάγονταν στην προσωπική του βιβλιοθήκη δεμένα σε πέντε τόμους, οι οποίοι μετά τον θάνατό του εξαφανίστηκαν. Ενώ η διεθνής επιστημονική κοινότητα τους θεωρούσε χαμένους, στην πραγματικότητα είχαν αγοραστεί το 1930 από τον Αντώνη Μπενάκη και φυλάσσονταν στη βιβλιοθήκη του Μουσείου Μπενάκη. Μετά από ενδελεχή έρευνα τους ανακάλυψε το 1984 η σημερινή επιμελήτρια της έκθεσης και Δρ. Ιστορίας της Τέχνης Φανή Μαρία Τσιγκάκου.
Η διακεκριμένη κεραμίστρια Θεοδώρα Χωραφά συμμετέχει σε ομαδική έκθεση με τίτλο "το ταξίδι του Οίστρου" στη γκαλερί τέχνης Dynamo στην Mπολόνια.
Τα εγκαίνια έγιναν εχτές, Παρασκευή 11 Μαρτίου και συμμετέχουν οκτώ διεθνείς καλλιτέχνες, ανάμεσα τους και η δική μας Θεοδώρα.
Το θέματης έκθεσηςείναι η λέξηέμπνευση, "οίστρος" και επιλέχθηκεως σύμβολοτης γλωσσικής καιπολιτιστικής ανταλλαγήςανάμεσα στην Ελλάδα καιτην Ιταλία αναδεικνύονταςτονάρρηκτο δεσμόμεταξύ των δύο εθνών. @ Πυξίδα Πολιτισμού
Ο ρόλος των Πυλών στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας των Παραδοσιακών Οικισμών
27 ΙΟΥΝΙΟΥ – 2 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016
Το ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΣΥΡΟΥ, για 6η συνεχόμενη χρονιά, στο πλαίσιο των επιστημονικών δραστηριοτήτων του με σκοπό να προωθήσει τα θέματα προστασίας, ανάδειξης και αξιοποίησης της πολιτιστικής κληρονομιάς, οργανώνει, σε συνεργασία με την Περιφέρεια Νήσων Ν. Αιγαίου και το Δήμο Σύρου - Ερμούπολης, σεμινάριο Επιμόρφωσης με θέμα «Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ. Ο ρόλος των Πυλών στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας των Παραδοσιακών Οικισμών».
Το Σεμινάριο θα διεξαχθεί από 27 Ιουνίου έως 2 Ιουλίου 2016 στην Ιστορική Μονή Ιησουϊτών στην Άνω Σύρο και διδάσκουν σε αυτό Καθηγητές από τα ΑΕΙ της χώρας.
Το Σεμινάριο απευθύνεται σε επιστήμονες και φοιτητές προπτυχιακούς ή μεταπτυχιακούς και σε όποιους πολίτες θέλουν να διευρύνουν τις γνώσεις τους σε ότι αφορά το θέμα της προστασίας, ανάδειξης και αξιοποίησης των πολιτιστικών πόρων ενός τόπου. Το παραπάνω θέμα επελέγη διότι η ανάδειξη της φυσιογνωμίας θεωρείται πρώτη προτεραιότητα προκειμένου να προχωρήσει η οποιαδήποτε δράση για την βιώσιμη ανάπτυξη ενός τόπου, αφού αυτή αναφέρεται άμεσα στην ίδια την ταυτότητα του. Ακόμη, επειδή από το 2014 τα εργαστήρια που συνοδεύουν το Σεμινάριο παράγουν έργο δημιουργικό, αξιοποιήσιμο ανάλογα με την περίπτωση, από διάφορους φορείς (Υπουργεία, Δήμους, Περιφέρεια κλπ.) και επειδή ως θέμα της άσκησης θα τεθεί η αποκατάσταση και ανάδειξη της μορφής και της λειτουργίας της κεντρικής σήμερα πύλης του Μεσαιωνικού Οικισμού της Άνω Σύρου, κρίθηκε σκόπιμο να υποστηριχθεί θεωρητικά και να διερευνηθεί ο ρόλος και η σημασία της έννοιας της πύλης, σε αυτού του είδους οικισμούς. Πράγματι, τα σηματοδοτημένα σημεία εισόδου ή εξόδου από ή προς ένα τόπο, χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερα έντονες συναισθηματικές και ιδεολογικές φορτίσεις, αφού αποτελούν μέσα μεταβλητής τοπολογίας, πόσο μάλλον δε οι κτισμένες πύλες των ιστορικών περιτοιχισμένων οικισμών, οι οποίες πέρα από τις χωρικές αλλαγές του μέσα και του έξω, ή του εδώ και του εκεί, εμπεριέχουν και τις χρονικές φορτίσεις του τώρα και του τότε, όπως και του πριν και του μετά. Έτσι ο ορισμός του Abraham Moles ότι “η πόρτα, κινητή παρειά, αλλάζει την τοπολογία του προσπελάσιμου και του απροσπέλαστου, μεταβάλλοντας από τη μια στιγμή στην άλλη την ιδέα του μέσα και του έξω”, στην περίπτωση μιας πύλης παραδοσιακού οικισμού θα μπορούσε να διευρυνθεί προσθέτοντας ότι αλλάζει την ψυχολογία της αναμονής, του ενδιαφέροντος, της περιέργειας και της προσδοκίας της στιγμής της εισόδου, σε συναισθήματα ψυχικής φόρτισης, συμπυκνωμένης ικανοποίησης, ιδιοποίησης τόπων και εποχών και νοσταλγίας. Με τα παραπάνω γίνεται κατανοητή η σημασία και η αξία που προσδίδουν στη γνώμη που σχηματίζουμε (φυσιο-γνωμία) για έναν τόπο, οι πύλες του.
Το Πρόγραμμα του Σεμιναρίου:
Κυριακή 26 Ιουνίου: Άφιξη στη Σύρο (απογευματινό πλοίο Blue Star Ferries)
Κατά τη διάρκεια του εξαήμερου σεμιναρίου, οι συμμετέχοντες καλούνται να εργαστούν πάνω στην αποκατάσταση και ανάδειξη της μορφής και της λειτουργίας της κεντρικής σήμερα πύλης του Μεσαιωνικού Οικισμού της Άνω Σύρου. Θα πρέπει να ετοιμάσουν μια εργασία 7 -10 περίπου σελίδων με σχέδια, κείμενο και φωτογραφίες .
Οι συμμετέχοντες μπορούν να εργαστούν μόνοι τους ή σε ομάδες 2-3 ατόμων.
Από τους οργανωτές θα δοθεί αντίστοιχο υλικό προς επεξεργασία. Οι ομιλητές της κάθε ημέρας θα είναι στη διάθεση των συμμετεχόντων.
Όλες οι εργασίες θα δημοσιευτούν σε ειδικό τεύχος του Ινστιτούτου Σύρου, ενώ η καλύτερη εργασία θα προταθεί στο Δήμο για υλοποίηση.
Το ΣΑΒΒΑΤΟ 2 Ιουλίου 2016
το πρωί στις 9:00, οι συμμετέχοντες θα παρακολουθήσουν ξενάγηση από τον Ομ. Καθηγητή κ. Ιωσήφ Στεφάνου στην Άνω Σύρο και στο ανακαινισμένο εκκλησιαστικό συγκρότημα Ι. Ν. του Αγίου Γεωργίου.
το βράδυ στις 21:00, οι συμμετέχοντες θα παρευρεθούν στο ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟΛΛΩΝ, όπου θα λάβει χώρα η εκδήλωση για την παρουσίαση του Τιμητικού Τόμου του Ομότιμου Καθηγητή ΕΜΠ και Προέδρου του Ινστιτούτου Σύρου κ. Ιωσήφ Στεφάνου. Τη βραδιά θα πλαισιώσει η Ορχήστρα των Κυκλάδων υπό τη διεύθυνση του μαέστρου και μέλους του Ινστιτούτου Σύρου, Νίκου Κυπουργού. Θα ακολουθήσει δεξίωση.
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ
Το κόστος συμμετοχής ανέρχεται σε 120 ευρώ, ενώ για φοιτητές και ανέργους είναι 70 ευρώ.
και πληροφορίες στη ιστοσελίδα του Ινστιτούτου www.syrosinstitute.eu και να αποστείλετε την απόδειξη πληρωμής, στην ηλεκτρονική διεύθυνση syrosinstitute@gmail.com, με την ένδειξη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ 6ο ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ, προκειμένου να κατοχυρώσετε τη συμμετοχή σας.
Η κατάθεση θα γίνει σε λογαριασμό της EUROBANK με ΙΒΑΝ: GR7802602810000790200978750
Όπως κάθε χρόνο περιορισμένος αριθμός ατόμων μπορεί να διαμείνει στα δωμάτια (δίκλινα)της Παλαιάς Μονής Ιησουϊτών. Θα τηρηθεί αυστηρά σειρά προτεραιότητας και το κόστος διαμονής σε αυτά ανέρχεται στα 70ευρώ το άτομο.
Με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας, το National Geographic και το CineDoc σε συνεργασία με το Megaron Plus παρουσιάζουν την Τρίτη 8 Μαρτίου το ντοκιμαντέρ του οσκαρικού σκηνοθέτη Ντέιβις Γκούγκενχαϊμ «Με λένε Μαλάλα». Πρόκειται για το κινηματογραφικό πορτρέτο της Μαλάλα Γιουσαφζάι, η οποία τραυματίστηκε όταν οι Ταλιμπάν άνοιξαν πυρ εναντίον του σχολικού λεωφορείου στο οποίο επέβαινε με τις φίλες της στο Πακιστάν. Η 15χρονη τότε Mαλάλα, που είχε στοχοποιηθεί για τη δράση της υπέρ της μόρφωσης των κοριτσιών δέχτηκε πυρά στο κεφάλι, γεγονός που προκάλεσε την κατακραυγή των μέσων μαζικής ενημέρωσης διεθνώς.
Από ακτιβίστρια για την εκπαίδευση στο Πακιστάν, η Μαλάλα είναι σήμερα ηγετική φυσιογνωμία της εκστρατείας για τα δικαιώματα των παιδιών σε όλο τον κόσμο και, τον Δεκέμβριο του 2014, έγινε η νεαρότερη κάτοχος βραβείου Νόμπελ Ειρήνης στην ιστορία του θεσμού. Είναι επίσης συν-ιδρύτρια του Ταμείου Μαλάλα (Malala Fund).
O βραβευμένος με όσκαρ σκηνοθέτης Ντέιβις Γκούγκενχαϊμ, μετά ταεπιτυχημένα ντοκιμαντέρ «Waiting For Superman» και «An Inconvenient Truth», στην ταινία του που προβάλλεται στο Μέγαρο Μουσικής στις 08/03, παρουσιάζει τη Μαλάλα, τον πατέρα της Ζία και όλη την οικογένειά της, που έχει αφοσιωθεί στον αγώνα για τα δικαιώματα των κοριτσιών παγκοσμίως. Μέσα από τον φακό του Γκούγκενχαϊμ, ο θεατής έχει την ευκαιρία να γνωρίσει τη Μαλάλα στην καθημερινή ζωή της στο σπίτι με τα αδέλφια και τους γονείς της, αλλά και να κατανοήσει τη σχέση με τον πατέρα της, ο οποίος της εμφύσησε την αγάπη για τη μόρφωση και της ενέπνευσε τις γεμάτες πάθος ομιλίες στα Ηνωμένα Έθνη. Προβολή «Με λένε Μαλάλα» Τρίτη 8 Μαρτίου στις 7 το βράδυ Μέγαρο Μουσικής, Αίθουσα Νίκος Σκαλκώτας Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας. Η διανομή αρχίζει στις 17:30
Το μουσείο στη σύγχρονη ελληνική
κοινωνία, θεωρείται βασικό εκπαιδευτικό εργαλείο και αποτελεί μέρος της
τυπικής, της άτυπης αλλά και της δια βίου εκπαίδευσης. Για το λόγο
αυτό τα ελληνικά μουσεία δέχονται χιλιάδες μαθητές κάθε χρόνο. Κάθε νέος
και νέα, ολοκληρώνοντας το στάδιο της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, θα έχει
επισκεφθεί τουλάχιστον ένα μουσείο, άλλοτε συμμετέχοντας σε
εκπαιδευτικό πρόγραμμα του μουσείου, άλλοτε σε περιήγηση που
διοργανώθηκε από τον εκπαιδευτικό της τάξης. Ο βασικός στόχος και στις
δύο περιπτώσεις είναι να αποκομίσει το νεαρό άτομο μια θετική μουσειακή
εμπειρία, ώστε και η στάση του αργότερα, ως ενήλικου ατόμου, απέναντι
στην πολιτιστική κληρονομιά να είναι αντίστοιχα θετική.
Ποιες είναι οι βασικές αρχές για τη διοργάνωση μιας εκπαιδευτικής
περιήγησης; Τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει ένας εκπαιδευτικός
διοργανώνοντας την επίσκεψη των μαθητών του στο μουσείο;
Αυτό είναι το θέμα επιμορφωτικού
σεμιναρίου που διοργανώνει το Γραφείο Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων της
ΕΦΑΔΥΑΤ . Το σεμινάριο απευθύνεται σεεκπαιδευτικούς που υπηρετούν σε
σχολεία Π.Ε. και Δ.Ε του Νομού Αττικής. Και διοργανώνεται σε συνεργασία
με τις κατά τόπους Διευθύνσεις Εκπαίδευσης.
ΕΥΗ ΠΙΝΗ
αναδημοσίευση από
https://efadyat.wordpress.com
![Με λένε Μαλάλα - Δωρεάν στο Μέγαρο Μουσικής, το φιλμ για τη νεότερη κάτοχο του Νόμπελ Ειρήνης [εικόνες]](http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/styles/708x320/public/mala708.jpg?itok=VwXz5UPz)
