Miami exhibition confronts gun violence

ART BASEL IN MIAMI BEACH 2015

Show’s message reinforced by California shootings

R. Luke DuBois’s Take a Bullet for This City (2014). Photo: Neil Alexander, 2015

Yesterday’s mass shootings in San Bernardino, California, are the latest reminder of why it is a sadly fitting time for the New Orleans-based dealer Jonathan Ferrara to restage his 19-year-old show Guns in the Hands of Artists at the Miami Project fair (until 6 December). Thirty artists, including Rico Gatson, William Villalongo, Margaret Evangeline and Luis Cruz Azaceta, have made works using 180 decommissioned guns. “This show will continue to be relevant on an almost weekly basis until we… seriously address this epidemic,” Ferrara says. It is due to travel to Chicago and, in 2017, to the Houston Center for Contemporary Craft.

αναδημοσίευση από http://theartnewspaper.com/

H έννοια του brand (επωνυμία) και της διαδικασίας branding

Αν και η βιβλιογραφία για τα brands άρχισε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 40 σύμφωνα με τον Pike (2009:1), το παγκόσμιο ενδιαφέρον για τις μάρκες-σήματα (brands) είναι αρκετά πρόσφατο. Η επωνυμία (brand) είναι ένας όρος που κυριαρχεί στον επιχειρηματικό κόσμο και «εταιρίες που διαθέτουν ισχυρό ‘brand name’  απολαμβάνουν ιδιαίτερα υψηλή αναγνωρισιμότητα είτε στο επίπεδο των προϊόντων τους είτε σε επίπεδο παρουσίας της ίδιας της εταιρίας στην αγορά»(Γεωργιάδης, 2004:7).

Ένα  εμπορικό σήμα brand, όπως ορίζεται από την Αμερικανική Ένωση για το Μάρκετινγκ, είναι ένα «όνομα, όρος, σημάδι, σύμβολο, ή σχέδιο, ή ένας συνδυασμός των παραπάνω με σκοπό τον προσδιορισμό των προϊόντων και υπηρεσιών ενός πωλητή ή μιας ομάδας πωλητών για να μπορέσουν να διαφοροποιηθούν  από εκείνους του ανταγωνισμού» (AMA, 2011).

Το Αγγλικό Ινστιτούτο Μάρκετινγκ (United Kingdom Chartered Institute of Marketing) θεωρεί τον προηγούμενο ορισμό στατικό και συνδέει το προϊόν ή την υπηρεσία, τις φυσικές ιδιότητες, τις πεποιθήσεις και τις προσδοκίες του, με την αντίδραση που εμπνέει στους καταναλωτές βάσει του μοναδικού αυτού συνδυασμού. Έτσι αρκεί το όνομα ή το λογότυπο του για να προκαλέσει το μυαλό του αγοραστή.

Ο Keller (Keller, K., Ailawadi Κ., 2004: 332) ορίζει μια μάρκα (brand) ως ένα προϊόν στο οποίο προστίθενται άλλες διαστάσεις που το διαφοροποιούν κατά κάποιο τρόπο από άλλα προϊόντα που έχουν σχεδιαστεί για να ικανοποιήσουν την ίδια ανάγκη. Οι Κοnecnik & Gartner (2007:401) αναφέρουν ότι, σύμφωνα με τον De Chernatony (1999), οι έννοιες της ταυτότητας (brand identity) και της αξίας του σήματος (brand equity) πρέπει να χρησιμοποιούνται ως σχετικές. Η επωνυμία (brand) είναι αυτό που οι άνθρωποι πιστεύουν. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από το σύνολο των εντυπώσεων που υπάρχει στο μυαλό των ανθρώπων. Μια ισχυρή επωνυμία (brand) αφήνει μια ισχυρή και συνεχή εντύπωση. Η επωνυμία (brand) πρέπει να είναι σταθερή. Τα διάσημα λογότυπα της Coca-Cola και της Apple δεν άλλαξαν ποτέ (Οικονομίδης, 2011,διαφάνειες 33,36).

Η διαδικασία διαχείρισης επωνυμίας (branding) είναι ένα αναγνωρισμένο εργαλείο στα χέρια των επιχειρήσεων σε παγκόσμιο επίπεδο ώστε να επιτυγχάνουν διαφοροποίηση των προϊόντων τους από τον «σωρό». Η Mercedes- Benz, η Nike, τα Starbucks, η Apple είναι ανάμεσα στις επιχειρήσεις που έχουν επιτυχώς εφαρμόσει τη διαδικασία διαχείρισης της επωνυμίας (branding) στα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους. Το μέγεθος τον επιχειρήσεων δεν είναι τόσο σημαντικό στην εφαρμογή της διαχείρισης της επωνυμίας τους. Ακόμα και μικρού μεγέθους επιχειρήσεις έχουν καταφέρει να το εφαρμόσουν με επιτυχία (Gerber, 2008). Η διαδικασία του branding περιλαμβάνει το σχεδιασμό, τον προγραμματισμό και την επικοινωνία του ονόματος και της ταυτότητας, σε μια προσπάθεια να χτίσει ή να διαχειριστεί τη φήμη της επωνυμίας-μάρκας και βασίζεται σε τέσσερα διαφορετικά στοιχεία - την ταυτότητα της μάρκας, την εικόνα της μάρκας, το σκοπό και την αξία της (Anholt, όπως αναφέρεται από την Alyssa Bierzynski, 2011:9).

Οι  Baker και Cameron (2008,όπως αναφέρεται από την Alyssa Bierzynski, ο.π:10) υποδεικνύουν ότι ο στόχος του branding είναι να δημιουργήσει μία «συναισθηματική σύνδεση με τους καταναλωτές μέσα από την ανάπτυξη μιας μοναδικής προσωπικότητας ή εικόνας για ένα προϊόν ή υπηρεσία», και ότι πρόκειται για μια « αμφίδρομη διαδικασία που αναπτύσσεται με τον καταναλωτή παρά για αυτόν». «Τα brands ζουν στο μυαλό των καταναλωτών ως ένα σύνολο αφηρημένων χαρακτηριστικών, όπως αξίες, όραμα, προσωπικότητα, φήμη κ.λπ. Συνεπώς, αναπόσπαστο μέρος του branding είναι η branding στρατηγική, η οποία ορίζει τις αξίες του brand, καθώς και τις branding ευκαιρίες, έτσι ώστε να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του καταναλωτή, να καθοδηγήσει τις προτιμήσεις του και να τον δεσμεύσει συναισθηματικά» (Νικολοπούλου, Ε., Χέλμης, Χ., 2012).

Με την ίδια λογική και με τον τρόπο που παρουσιάζονται τα προϊόντα και οι υπηρεσίες αναδεικνύονται και τα μοναδικά χαρακτηριστικά των χωρών, των πόλεων και γενικότερα των τουριστικών προορισμών. Με την ανάδειξη της ταυτότητάς τους, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τον αυξανόμενο ανταγωνισμό. Όμως οι στρατηγικές μάρκετινγκ και branding όταν δεν εφαρμόζονται για την προώθηση προϊόντων και υπηρεσιών, αποδεικνύονται πολύ περισσότερο πολύπλοκες αφού κανένας τόπος δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μονοδιάστατα ως προϊόν. Σε αυτή την περίπτωση, η στρατηγική μάρκετινγκ και branding είναι «η δημιουργία και χρήση επικοινωνιακών εργαλείων προκειμένου μία πόλη, μία περιφέρεια ή μια χώρα να βελτιώσει την εικόνα και τη φήμη της, να προσελκύσει επισκέπτες, επενδύσεις ή νέους κατοίκους και να δημιουργήσει συναισθήματα ταύτισης και περηφάνιας στους υφιστάμενους κατοίκους. Παράλληλα περιλαμβάνει και την προσπάθεια αντιστροφής ή ακύρωσης των όποιων αρνητικών εικόνων. Η σημασία επομένως του αντικειμένου για την Ελλάδα στην τρέχουσα οικονομική συγκυρία είναι προφανής» (∆έφνερ, κ.συν., 2012).

Η διαδικασία του branding  είναι ένα σημαντικό στοιχείο για τη δυνατότητα που δίδεται στους τουρίστες να εξετάσουν την προοπτική να επισκεφτούν έναν προορισμό χαρακτηρίζοντας τον ως κάτι το μοναδικό συγκρίνοντας τον με άλλους. Έτσι μεγάλη προσοχή έχει δοθεί στην επωνυμία ενός τόπου (place branding) και στις επιλογές  που προσφέρονται στον επισκέπτη από ομάδες υπηρεσιών.

==============================================================

@Κωνσταντίνα Χατζίνα
MSc Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων


(Απόσπασμα από τη διπλωματική εργασία με τίτλο "Φυσικά προϊόντα διατροφής ως πολιτιστικός πόρος για την ανάπτυξη και την προβολή ενός τόπου. Μελέτη περίπτωσης: To φιστίκι Αιγίνης-Αίγινα" με επιβλέπουσα καθηγήτρια την Δρ. Ευγενία Μπιτσάνη- Ιούνιος 2015).

VIRAL VIDEO: Θα με αγκαλιάσετε; | DOC TV | documenting everyday life

VIRAL VIDEO: Θα με αγκαλιάσετε; | DOC TV | documenting everyday life

Διεθνές επιστημονικό συνέδριο για το ελληνικό θέατρο σκιών

αναδημοσίευση από http://www.tovima.gr/

Πραγματοποιείται στην Αθήνα από τις 27 ως τις 29 Νοεμβρίου

Στον Βάλτερ Πούχνερ, τον διαπρεπή θεατρολόγο και μελετητή του ελληνικού θεάτρου σκιών αφιερώνεται το Διεθνές επιστημονικό συνέδριο «Ελληνικό θέατρο σκιών - Άυλη πολιτιστική κληρονομιά» που διοργανώνουν το Κέντρο Βυζαντινών Νεοελληνικών και Κυπριακών Σπουδών και το Πανεπιστήμιο της Γρανάδας στην Ισπανία, σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Εταιρεία Νεοελληνικών Σπουδών, την Ισπανική Εταιρεία Νεοελληνικών Σπουδών και το Τμήμα Θεατρολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, στην Αθήνα, στις 27, 28 και 29 Νοεμβρίου. Οι εργασίες του συνεδρίου θα διεξαχθούν στην αίθουσα συνεδριάσεων του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου (Μέγαρο Παλαιάς Βουλής, Πλατεία Κολοκοτρώνη, Σταδίου 13) και στην αίθουσα «Εurope Direct» του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50).

Το συνέδριο καλύπτει όλες τις πτυχές του νεοελληνικού πολιτισμού που επηρεάστηκαν από το θέατρο σκιών κατά τη διάρκεια της ιστορίας του (θέατρο, φιλολογία, αρχεία, μουσειολογία, κοινωνιολογία, ανθρωπoλογία, ιστορία, καλές τέχνες, εκπαίδευση, μουσική κ.ά.) και σκοπός του είναι να προωθηθεί η έρευνα και η μελέτη του θεάτρου σκιών, να διερευνηθούν οι επιρροές που δέχτηκε και άσκησε το θέατρο σκιών στις εκφάνσεις του νεοελληνικού πολιτισμού και να διερευνηθούν τα στοιχεία που προϋποθέτουν την αναγνώρισή του ως άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς.

Συμμετέχουν με εισηγήσεις τους καταξιωμένοι μελετητές του θεάτρου σκιών (Γιάννης Κιουρτσάκης, Άννα Σταυρακοπούλου, Ιωσήφ Βιβιλάκης, Γ. Λαδογιάννη, Δηώ Καγγελάρη κ.ά.) ενώ θα πραγματοποιηθούν και τρία στρογγυλά τραπέζια για το θέατρο σκιών και τις τέχνες (Δήμος Αβδελιώδης, Κ. Δημάδης, Γ. Κοτσίνης, Λευτέρης Ξανθόπουλος, Μάνος Στεφανίδης), το παρόν και μέλλον του ελληνικού θεάτρου σκιών (Άθως Δανέλλης, Μιχάλης Ιερωνυμίδης, Πάνος Καπετανίδης, Ηλίας Καρελλάς, Μιχάλης Χατζάκης) και το ελληνικό θέατρο σκιών και την άυλη πολιτιστική κληρονομιά της UNESCO (Ζωή Μάργαρη, Μιχάλης Μερακλής, Μόσχος Μορφακίδης, Rosario Perricone).

Το συνέδριο πραγματοποιείται υπό την αιγίδα της Εθνικής Επιτροπής για την UNESCO, στο πλαίσιο του προγράμματος Αρχείο /Βάση Δεδομένων του Ελληνικού Θεάτρου Σκιών το οποίο υλοποιείται με την ευγενική υποστήριξη του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος» και του Ιδρύματος «Κόσμος εν Αρμονία».

Δείτε εδώ αναλυτικά το πρόγραμμα του συνεδρίου.

ICOMOS 1965-2015

Πέντε ελληνικές περιοχές στα Παγκόσμια Γεωπάρκα UNESCO

πηγή unescohellas / 2 days ago

Ιδιαιτέρως σημαντικά και ελπιδοφόρα για τη χώρα μας ήταν τα αποτελέσματα από την Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, καθώς ανάμεσα σε άλλα αποφασίστηκε ομόφωνα, κατά τη συνεδρίαση της 17ης Νοεμβρίου 2015, η δημιουργία ενός νέου προγράμματος του Οργανισμού για τις Γεωεπιστήμες και τα Γεωπάρκα (International Geoscience and Geoparks Program), σύμφωνα με το οποίο καθιερώνεται η αναγνώριση περιοχών με τον τίτλο «Παγκόσμια Γεωπάρκα UNESCO».

Στο νέο πρόγραμμα εντάσσονται όλες οι περιοχές που ανήκουν σήμερα στο Παγκόσμιο Δίκτυο Γεωπάρκων, που αντιστοιχούν σε 120 γεωπάρκα από 33 χώρες. Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα πλεονεκτική θέση, καθώς διαθέτει ήδη 5 περιοχές που χαρακτηρίζονται πλέον «Παγκόσμια Γεωπάρκα της UNESCO»:

1. Η Νήσος Λέσβος.
2. Η περιοχή του Ψηλορείτη.
3. Η περιοχή του Εθνικού Δρυμού Βίκου – Αώου.
4. Το Εθνικό Πάρκο Χελμού – Βουραικού.
5. Η περιοχή Σητείας.

Η χώρα μας από την πρώτη στιγμή της έναρξης του θεσμού στάθηκε στην πρωτοπορία και μέσω των συντονισμένων ενεργειών και προσπαθειών της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την UNESCO και του Προέδρου του Παγκόσμιου Δικτύου Γεωπάρκων UNESCO, καθηγητή Νικόλαου Ζούρου, κατάφερε να πείσει για την αναγκαιότητα της δημιουργίας του νέου προγράμματος και να προωθήσει εγκαίρως τις ελληνικές περιοχές.

Η αναγνώριση από την UNESCO των παραπάνω περιοχών καταδεικνύει τον πλούτο της ελληνικής γεωλογικής κληρονομιάς και αναδεικνύει ταυτόχρονα τις ευκαιρίες και δυνατότητες που ανοίγονται μέσω της προβολής και της ορθολογικής τους διαχείρισης για την αναβάθμιση του τουριστικού προϊόντος και τη βιώσιμη τοπική ανάπτυξη.

Η αξιοποίηση των προϊόντων διατροφής ως πολιτιστικοί πόροι.

            Ο ολοκληρωμένος σχεδιασμός όταν υλοποιείται σε μία περιοχή περιλαμβάνει την πρόβλεψη των αναγκών, την προβολή των δυναμικών χαρακτηριστικών, εξασφαλίζεται η λειτουργικότητα και οδηγεί στη βιώσιμη ανάπτυξη. Η ανάγκες του σύγχρονου τρόπου ζωής μεταβάλλουν τα δεδομένα του σχεδιασμού και εντείνουν την ανάγκη εύρεσης νέων μορφών μέσω των οποίων αναδεικνύεται η ταυτότητα του τόπου. «Η πολιτιστική κληρονομιά αποτελεί ένα από τα βασικά στοιχεία της ταυτότητας μιας πόλης ή μιας ευρύτερης περιοχής και σε αυτή μπορεί να στηριχθεί μια σύγχρονη πτυχή του σχεδιασμού, αυτή του πολιτιστικού σχεδιασμού» (Deffner και Metaxas, 2007 όπως αναφέρεται στο Καραμπέκου, Λ. και συν, 2012). «O τοπικός πολιτισμός, ο οποίος στη σύγχρονη πραγματικότητα περιλαμβάνει, εκτός από τις τέχνες, και τον τρόπο ζωής μπορεί να αποτελέσει σημαντικό πλεονέκτημα σε μια προσπάθεια ανάδειξης και προβολής μιας περιοχής με απώτερο στόχο την ευημερία των ίδιων των κατοίκων. Ο πολιτιστικός σχεδιασμός στηρίζεται στην ολοκληρωμένη διαχείριση των πολιτιστικών πόρων και μπορεί να συνδεθεί με τον τουρισμό ή τη δυνατότητα ανάπτυξης μιας τουριστικής ταυτότητας στηριζόμενη στον τοπικό πολιτισμό» (Καραμπέκου, Λ. και συν, ο.π). Τα προϊόντα διατροφής όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενη ενότητα αποτελούν πολιτιστικούς πόρους διότι αποτελούν βασικό στοιχείο του φυσικού και πολιτισμικού πλούτου μιας περιοχής. Στη συνέχεια επεξεργάζονται κατάλληλα πλέον με καινοτόμες μεθόδους πολλές φορές και μέσω των καναλιών διαχείρισης μετατρέπονται σε  προϊόντα με οικονομικά οφέλη και κέρδη για τους κατοίκους και για τον ίδιο τον τόπο. Πως όμως αυτά αξιοποιούνται;

            Όπως αναφέρει η Μπιτσάνη, Ε., (ο.π:161) δεν υπάρχουν συγκεκριμένες συνταγές για την αξιοποίηση των πολιτισμικών πόρων ως μέσων επίτευξης  των στόχων της πολιτιστικής πολιτικής. Επιλογές και συνδυασμοί εναλλακτικών προτάσεων απαιτούνται καθώς επίσης και η σκιαγράφηση ενός πλαισίου δεοντολογίας εντός του οποίου θα κινηθεί η αναπτυξιακή διαδικασία.

            Στις μέρες μας γίνεται όλο και περισσότερο λόγος για ένα πλαίσιο βιώσιμης ανάπτυξης εξαιτίας της σύγκρουσης που υπάρχει μεταξύ της προστασίας του περιβάλλοντος και της οικονομικής ανάπτυξης. Έτσι τα προϊόντα διατροφής ως πολιτιστικοί πόροι εμπλέκονται στη διαδικασία τοπικής ανάπτυξης με διάφορους τρόπους καθώς συνεισφέρουν στη δημιουργία της ταυτότητας μιας περιοχής. Αυτό γίνεται εφικτό με τη δημιουργία δεσμών μεταξύ των προϊόντων, του τοπίου και του πολιτισμού μιας περιοχής διατηρώντας έτσι την τοπική γαστρονομική κληρονομιά. «Ο συνδυασμός αυτός προϊόντων με πολιτιστικά σύμβολα ή τοπικές αναπαραστάσεις έχει ως αποτέλεσμα μεγαλύτερη συμβολική ποιότητα και την αύξηση της τελικής αξίας των προϊόντων αυτών[….]Ταυτόχρονα, η παραγωγή τοπικών προϊόντων κατέχει κεντρικό ρόλο στις διαδικασίες συνέργιας μεταξύ διαφορετικών οικονομικών δραστηριοτήτων, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις χρήσης τοπικών πόρων, μεταξύ παραγωγών πρώτων υλών-παραγωγών τελικών προϊόντων και διακινητών δημιουργώντας θετικές εξωτερικές οικονομίες. Αυτή η συνύπαρξη μπορεί να συνεισφέρει στην ανάπτυξη των περιοχών αυτών αυξάνοντας τις παραγωγικές δραστηριότητες και την απασχόληση, ενθαρρύνοντας την επιχειρηματικότητα, ενδυναμώνοντας τις οικονομικές δομές και την κοινωνική συνοχή» (Κίζος, Θ. κ. συν, 2003:8).

Παρατηρείται η ανάγκη επίτευξης της ισορροπίας μεταξύ παραδοσιακών μεθόδων παραγωγής  και των νέων τεχνολογιών. «Εδώ  έρχεται η κουλτούρα, με την έννοια της νοοτροπίας και συμπεριφοράς, δηλαδή ο παραδοσιακός πολιτισμός του κάθε τόπου που παίζει τον ρόλο της ασφαλιστικής δικλείδας ούτως ώστε οι νέες τεχνολογίες να έχουν μόνο θετικές επιδράσεις στην παραγωγή. Οι πολιτισμικές ρίζες της γεωργίας συναντούν την τεχνολογική καινοτομία και αυτός ο συνδυασμός που μπορεί να τονώσει ταυτόχρονα, αφενός, την βιωσιμότητα της παραγωγής, αφετέρου δε, να διευρύνει τα όρια, επιτρέποντας έτσι το Made in …να γεννηθεί στις πιο μικρές περιοχές και στη συνέχεια, να γίνει γνωστό και να πωλείται σε όλο τον κόσμο» ( Μπιτσάνη, Ε., 2015). Η τεχνολογική καινοτομία είναι το κατάλληλο επικοινωνιακό εργαλείο για την προώθηση των προϊόντων διατροφής τα οποία με ελάχιστο κόστος είναι πλέον ανταγωνιστικά στην παγκόσμια αγορά και αξιοποιούνται ως πολιτιστικοί πόροι.

Παράλληλα τα τελευταία χρόνια έχει κάνει την εμφάνιση του, σε διεθνές επίπεδο, ο όρος του ειδικού τουρισμού και τα τοπικά προϊόντα ως πολιτιστικοί πόροι αποτελούν σε πολλές περιπτώσεις τον βασικό πυρήνα αξιοποίησης και εκμετάλλευσης. Πρόκειται για μορφές τουρισμού που δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστές και διαδεδομένες και απλά θεωρούνταν ως συμπληρωματικές μορφές του μαζικού τουρισμού. Σιγά σιγά όμως αυτό άλλαξε και τα είδη αυτά του τουρισμού που προϋπήρχαν προσεγγίστηκαν επιστημονικά και επιχειρήθηκε ένας σαφής διαχωρισμός τους (Πετράκης, Π.,2014:11).

Στη βιώσιμη τουριστική ανάπτυξη, οι στόχοι τους οποίους καλύπτουν οι ειδικές και εναλλακτικές μορφές επιτυγχάνονται στα πλαίσια ενός προγραμματισμού και μιας μορφής οργάνωσης των δραστηριοτήτων που αφορούν:

Πρώτον, την προσφορά περισσότερο εξειδικευμένων υπηρεσιών που καλύπτουν τη ζήτηση ειδικών ομάδων τουριστών και δεύτερον τη συγκρότηση ενός προτύπου ανάπτυξης που να εντάσσεται ισόρροπα στην υπάρχουσα υποδομή (Κοκκώσης, Χ.- Τσάρτας, Π., 2001:84)

Ο αγροτουρισμός είναι μία εναλλακτική μορφή τουριστικών δραστηριοτήτων που αποτελεί μια ήπια μορφή βιώσιμης τουριστικής ανάπτυξης και επίτευξης πολλαπλών δραστηριοτήτων σε περιοχές μη αστικές, όπου οι βασικές οικονομικές  δραστηριότητες ανήκουν στον πρωτογενή τομέα.

Ο οινοτουρισμός αποτελεί μία μορφή του αγροτουρισμού στον οποίο αναφερθήκαμε πριν. Οι δραστηριότητες που τον χαρακτηρίζουν είναι η επίσκεψη στους αμπελώνες, τα οινοποιεία, τα φεστιβάλ και τις γιορτές κρασιού στα οποία η δοκιμή της γεύσης και η ανακάλυψη των ιδιοτήτων του κρασιού κάθε περιοχής είναι το βασικό κίνητρο που παρακινεί τους επισκέπτες (Hall M. et al, 2004:3). Η επαφή µε το κρασί είναι το επίκεντρο, όχι όµως ο αυτοσκοπός.

Ο οινοτουρισμός είναι ένα σημαντικό συστατικό της περιφερειακής ανάπτυξης διότι συμβάλλει στην εξάλειψη των διαρθρωτικών προβλημάτων των αγροτικών περιοχών και δημιουργεί σύμφωνα με τη διεθνή πρακτική ένα ισχυρό brand name, δηλαδή μία πολύτιμη εμπορική φήμη για μία περιοχή.

Τέλος ο γαστρονομικός τουρισμός είναι μία υποκατηγορία του πολιτιστικού τουρισμού. Οι τουρίστες αυτού του είδους εναλλακτικού τουρισμού ταξιδεύουν και επιδιώκουν παράλληλα να βιώσουν μοναδικές γαστρονομικές εμπειρίες, επιθυμούν να γνωρίσουν τις διατροφικές παραδόσεις, συνταγές και γεύσεις κάθε τόπου. Αποτελεί ένα κανάλι προώθησης των τοπικών φυσικών προϊόντων διατροφής και του διατροφικού πολιτισμού γενικότερα.

Μια τέτοια μορφή τουρισμού μπορεί να έχει πολλά οφέλη για την κοινότητα, την πολιτεία και την οικονομία (Su, C.S., Horng, J.S.,2012:102). Οι επισκέπτες, οι κάτοικοι ενός τόπου, οι πάροχοι γαστρονομικών προϊόντων αλλά και όσοι ασχολούνται με τον τομέα του τουρισμού  έχουν άμεσα οφέλη από τον γαστρονομικό τουρισμό.

Κάθε τόπος όπως είναι και το νησί που εξετάζουμε η Αίγινα φέρει µια ιστορία και τα δικά του ιδιαίτερα προϊόντα (που στην περίπτωση που μελετάμε είναι το φιστίκι Αιγίνης) μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για το γαστρονομικό τουρισμό.  Υπάρχει λοιπόν η αφετηρία και το αποτέλεσμα στο οποίο ευελπιστούν όσοι ασχολούνται με τον τομέα αυτό είναι η προβολή των τοπικών προϊόντων και η κατοχύρωση τους και κατά συνέπεια η προβολή του ίδιου του τόπου. Τα προϊόντα αυτά αν αξιοποιηθούν ως πολιτιστικοί πόροι «(που εκτός από καθολικοί, σε επίπεδο προορισμού, συχνά εμπεριέχουν στοιχεία ιδιάζοντα, διακριτά και με εναλλαγές), είναι σπάνιοι (Rare), δεν αντιγράφονται πλήρως και δεν υποκαθίστανται (Imitable), τότε αποτελούν πηγή για βιώσιμο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα» (Καλδής, Π., 2008: διαφάνεια 14).

@Κωνσταντίνα Χατζίνα

MSc Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων

(Απόσπασμα από τη διπλωματική εργασία με τίτλο "Φυσικά προϊόντα διατροφής ως πολιτιστικός πόρος για την ανάπτυξη και την προβολή ενός τόπου. Μελέτη περίπτωσης: To φιστίκι Αιγίνης-Αίγινα" με επιβλέπουσα καθηγήτρια την Δρ. Ευγενία Μπιτσάνη- Ιούνιος 2015).