Mobile in museums: design services, not websites

πηγή http://www.theguardian.com/

Stop designing products and start using mobile tech as a tool in the design for a whole service, writes Lindsey Green

• 
  
• 
  
• inEmail

A number of cultural organisations are already taking a more proactive approach to understanding their audiences. Photograph: David Levene

Back in June I co-wrote a piece in this very spot arguing for a greater focus on audiences in the development of mobile tools for the cultural sector. Even then, the unbridled optimism around mobile was fading. Certain organisations were having great success with very specialised, site-specific products (the oft-cited Museum of London StreetMuseum for example) but there was broad acceptance that this success wasn't easily reproduced. "Mobile" wasn't a product you could simply replicate and drop into any museum; to be successful it was necessary to design strategically with specific, well-researched audiences in mind.

Months on, this focus on audiences looks like it's gathering momentum. There's been a surge in the number of organisations taking a more proactive approach to understanding their audiences by gathering data and testing their digital products.

However, doubts around mobile remain and we can all see that we haven't explored fully the true potential of what mobile can do. In part, this is down to a lack of funding, internal skills and resources. But to a certain degree, it's because projects all too often start in the wrong place; time and time again, mobile products are built because a decision was taken to create mobile.

There's a tendency among cultural organisations to think of mobile as a "thing" – a tangible product, desirable for audiences whether it meets their needs or not and worth using simply because it is mobile. This totally misses the point of the visitor-focused service that most museumsaim to offer and a principle that, from my experience, tends to be held dear by most museum professionals.

However, when you start from this point, even if you carry out research and collect data to support design, what you end up asking of that data is: what mobile product should I make? Often when a museum mobile product is designed, little time or money is given to how it will fit into the overall service the museum delivers. But adding a totally new platform on top of an existing service and integrating it across an (often siloed) organisation is difficult. If a mobile product doesn't meet user needs and there's no organisational support surrounding it, how can it be expected to thrive?

Unsurprisingly, the cultural sector isn't unique in having to deal with this problem. Over the past couple of years I've learned a lot by watching the Government Digital Service (GDS) respond to the mammoth task of "leading the digital transformation of government". Like museums, the GDS is striving to develop digital services that make sense as part of, and respond to, real world experiences – in this case, pretty much every aspect of a citizen's life.

I'm a big fan of the approach, and one of GDS' seven principles is increasingly relevant to the challenge museums face: design services not websites.

Our service doesn't begin and end at our website; it might start with a search engine and end at the post office. We need to design for that, even if we can't control it. We also need to recognise that some day, before we know it, it'll be about different digital services again.

At the core of what GDS is doing is a recognition that platform and product should not be the start of good service design. Instead, what there should be is a determination to serve a user as and when they encounter a need. It's this kind of thinking that has challenged our consultancy to focus and experiment with new tools to help that process along.

Over the last year, we've been collaborating with organisations as diverse as the Imperial War Museum, Van Gogh Museum and Lincoln County Council to see what happens when we shift the start of the design process and treat mobile in new terms; not as a product, but as a tool, and as part of a broader service.

Lindsey Green is a partner at Frankly, Green and Webb and is presenting at today's Museums Get Mobile conference – follow the conversation online by using #mgm14

MEDITERRANEO “MARE NOSTRUM”

To τρίτο άρθρο της καθηγήτριας μας στο ΕΑΠ κυρίας Ευγενίας Μπιτσάνη  (από μία σειρά άρθρων που θα αναδημοσιευσουμε)  από την ιταλική ιστοσελίδα www.nelfuturo.com.

Comunicazione tramite l’aqua
il mare che vive , il mare che suona, il mediterraneo…”Mare Nostrum”

                          «Θάλασσα ηχήεσσα»            Όμηρος                

                           “Mare suonante”                  Omero

Ponte d’ acqua, che collega tre continenti. Civiltà che vengono collegate dall’ antichità sino a oggi, tramite una rete di comunicazione acquea. Che si è sviluppata fino a oggi.

Mi piace immaginare la civiltà del mediterraneo come un grande mosaico che è formato da molte scene dove ogni una parte autonoma ma che contemporaneamente è componente del contesto generale.

Quello che conosciamo noi è soltanto una scena, una parte delle scene che compogono questo mosaico.

È importante che questa scena trovi il suo posto nella grande composizione perchè si completì 1′immagine. L’ immagine la cui esistenza tutti conosciamo, e credendo le sue parti splendide possiamo immaginare la sua grandezza e il suo spledore di cui non abbiamo goduto ancora nella sua visione completa.

Mi piace immaginarlo come un grandissimo abito. Allora era il cosmo, il pianeta.

“Che cos’è il Mediterraneo?” si chiede lo storico Fernand Braudel, e risponde: “Mille cose insieme. Non un paesaggio,ma innumerevoli paesaggi. Non un mare, ma un susseguirsi di mari. Non una cultura ma una serie di culture accatastate le une sulle altre.
Viaggiare nel Mediterraneo significa sprofondare nell’abisso dei secoli, perché è un crocevia antichissimo”.

Non è una sola civiltá ma tante che insieme formano 1′ unica civiltá Mediterranea.

 Il viaggio nel Mediterraneo è una scoperta del mondo Romanο in Libano, della preistoria della Sardegna, delle cittá greche in Sicilia, la presenza arabica in Spagna, dell’ Islam in Jugoslavia.

É un tuffo nella profondità dei secoli fino alle costruzioni dell’ epoca paleolitica a Malta fino alle piramidi in Egito.

Il viaggio nel Mediterraneo è una penetrazione nel ancaismo del mondo delle isole, è una sorpresa davanti all’ ecezionale giovinezza delle città molto vecchie, che rimangono aperte a tutte le correnti culturali, delle colline di Toscana, coi loro celebri poderi, le ville, i paesi che sono quasi città, nella più commovente campagna che esista.

L’ ascaulos, o  tsabuna o gaida o cornamusa dai balcani all’ Italia Meridionale, all’ Africa settetionale, alla Spagna e al Portogallo è considerato lo strumento dei pastori, costruitο dappertutto con gli stessi procedimenti.

Nelle baldorie del Dodecanneso da Creta a Cipro alla Sicilia e Sardegna si scambiano ancora oggi dei versi chiamati (Madinades o tsatismata o chiami e rispondi o sfiddi o duetti). Tradizioni comuni degli uomini dell’ orizzonte aperto, del mare, che comunicano fra di loro con la lingua della musica e con la musica della lingua.

L’attività umana ha intessuto il rapporto tra il mare e la terra, tra questi due elementi contrapposti, permettendo loro di dialogare, trasformando tutta l’area mediterranea in un luogo di confronto, di scambio e di fusione di civiltà differenti.

L’ unico insieme di lingue dall’ Epiro settetrionale  alla Dalmazia, dall’ Italia meridionale alla Sardegna e la Corsica sorpredono sempre con il loro suono acuto, che si perde nelle profondità dei secoli e si unisce al tereno brullo.

Le celebrazioni popolari o profane (Anastenaria in Macedonia, Tarantella nell’ Italia meridionale) o le feste cristiane (processioni e azioni teatrali in Spagna e in Francia) o Islamiche (celebrazioni dei Dervisi in Turchia, in Algeria e in Turchia) rimangono inseparabilmente collegate con il trittico Parola — Musica — tradizioni di vita i credenti all’ unione con il divino, che qui nel Mediterraneo è più vicino al livello umano. I  greci popolo del Mediterraneo, una parte del mosaico, un filo del tessuto rosso mediterraneo.

I greci popolo particolarmente comunicativo. Allora attreversavano acque e riuscivano a creare forti collegamenti culturali e commerciali trasportavano I propri prodotti e tornavano in patria con la sapienza secolare dei vicini.

E qui nel luogo sacro la sapienza subiva la trasformazione in una trasparenza mistica e veniva purificata, liberata dalla tenebre nella LUCE ed è rimasta come civiltà dell’ equilibrio.

Così dalle acque azzurre dell’ Egeo e dello Ionio del Adriatico e Iberico si ricama il filo della comunicazione acquea, sul’originale ed arcaico trittico Parola — Musica — Movimento, con ritmi e spettacoli da sogno, con musiche popolari. Che col passare del tempo creano un ponte tra i ieri e domani. Con antiche celebrazioni fertili, che si trasformano in scemi movimentali contemporanei. A partire dall’VIII secolo a.C., con la colonizzazione greca, dell’Italia meridionale, la cultura mediterranea venne introdotta in quella che verrà chiamata la Magna Grecia. La parte piu’ conosciuta della Magna Grecia é stata Sicilia. La vicinanza storica, culturale, geografica con la Grecia (Hellas), fin da tempi antichissimi ha assunto, in confronto ad altri, una configurazione più forte e organica. La complementarietà e la integrazione con la Grecia rappresenta un nodo decisivo per la storia e la cultura della Sicilia. Dagli scambi culturali si passa ben presto alla convergenza tra le già strutturate civiltà. Uno degli effetti immediati è stata la fondazione di insediamenti sulla costa orientale dell’Isola. Abitate da siciliani e greci, questi insediamenti diventarono presto città e subito dopo potenze commerciali e geografiche del mar Mediterraneo.

Nel corso dei secoli dopo gli anni classichi della Grecia antica e d’ Atene di Pericleus, due civiltà hanno rappresentato, attraverso lo sviluppo dei loro imperi, il massimo progresso delle due sovracitate matrici originarie del Mediterraneo, Roma e Venezia, due tra le più importanti città storiche sviluppatesi sulle sponde del Mediterraneo. La Città eterna conosciuta che Jean Gaudemet d come “il miracolo romano”, poiché ha lasciato una eredità ideologica nel pensiero politico, fondamentalmente attraverso l’istituzione del diritto, a cui viene attribuito il ruolo di perno centrale dello sviluppo politico, economico e sociale della società umana. Dalla parte sua, la serenissima, sospesa tra la visione ed il sogno, rappresenta la sublime sintesi nella quale il reale e l’irreale si fondono, dove il tempo trascorre in maniera dissonante, dove il passato è onnipresente costituendo, con il nostro tempo, un’epoca unica atemporale, che Braudel riassume con una espressione straordinaria nella sua semplicità: “… qui tutto è attuale e insieme defunto e tuttavia vivo”.

Oggi, in un mondo che spera di sconfiggere con il pluralismo culturale le minacce del fondamentalismo, e razzismo e dello scontro di civiltà, il Mediterraneo – antico crocevia interculturale di popoli e di fedi – si presenta come uno straordinario esempio oggi, partendo dall’assunto che “essere stati è una condizione per essere”. Infatti, l’importazione di innumerevoli elementi da tutto il mondo ha fatto in modo che il Mediterraneo si evolvesse nella dimensione attuale, nella quale queste componenti gradualmente sono divenute parti costitutive della vita stessa dei suoi abitanti in tutti i differenti ambiti, dal paesaggio alla cucina. Tuttavia ciò non ha stravolto la sua realtà, ma al contrario ha creato un sistema coerente in cui tutto partecipa della natura originaria, in cui ogni elemento si fonde in una piacevole armonia capace di sopravvivere alle minacce della modernità di frattura e di disequilibrio, ma anche  di stabilizzazione.

Comprendere il Mediterraneo significa, quindi, riconnettere frammenti dello spazio e del tempo, cogliere le continuità che la secolare sedimentazione delle culture e l’omogeneità dell’ambiente fisico hanno determinato, ma anche riconoscere le fratture che la storia e la natura hanno ugualmente provocato. conoscere il contributo delle diverse culture e ricostruire i processi di osmosi che hanno dato vita alla civiltà mediterranea. Leggende e tradizioni risorgono con le scene semplici della vita quotidiana delle isole, dei marinai che si allontanano per le spugne per la pesca, con balli mimici. Tutto questo simbolo di una civiltà uomo-centrica e di un paesaggio che sa impore 1′ equilibrio e ispirare rispetto.

Cosi come il mare cambia con sapienza da bonaccia a fortuna. Rimanendo nei secoli, con voci e musiche celestiali, “Mare suonante”, “Mare Nostrum”.

Οι Καρυάτιδες ξανά «καθαρές» με τους βοστρύχους των μαλλιών τους να πλαισιώνουν την κορμοστασιά των ωραιότερων & διασημότερων γυναικών της Αρχαίας Ελλάδας (φωτό)

πηγή www.eirinika.gr

Το Lifo.gr και η Αργυρώ Μποζώνη παρακολουθεί τη διαδικασία του καθαρισμού των εμβληματικών γλυπτών. O Πρόεδρος του Μουσείου Ακρόπολης Δημήτρης Παντερμαλής και ο συντηρητής Κώστας Βασιλειάδης μας εξηγούν την περίπλοκη διαδικασία που κρατά δυόμισι χρόνια και βραβεύτηκε από το International Institute for Conservation Οι επισκέπτες του Μουσείου της Ακρόπολης στέκουν μπροστά στις Καρυάτιδες και παρακολουθούν στο μόνιτορ τη διαδικασία συντήρησης, ο κόσμος μαθαίνει το λέιζερ, τη διαδικασία, εξοικειώνεται με τη λέξη «συντήρηση». Δίπλα μας μια δασκάλα εξηγεί στα άφωνα παιδιά μιας τάξης δημοτικού την περιπετειώδη ιστορία τους. Το Μουσείο επέλεξε να μην απομακρύνει τις Καρυάτιδες από τις αίθουσες του Μουσείου και να μην υποβάλλει τα γλυπτά στην περιπέτεια μιας επιπλέον μεταφοράς. Ταυτόχρονα επιθυμεί να φέρει τους επισκέπτες σε άμεση επαφή με διαδικασίες που έως τώρα γίνονταν σε απροσπέλαστα εργαστήρια συντήρησης.   Η ομάδα των συντηρητών: Μαρία Γαυρινιώτη, Δημήτρης Μαγκαφάς, Δημήτρης Μαραζιώτης (υπεύθυνος του τομέα συντήρησης), Κώστας Βασιλειάδης, Βασιλική Ραχιώτη, Ιωάννα Φαρμάκη, Λιάνα Τότου - Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LiFO Πηγή: www.lifo.gr Οι εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης για τις Καρυάτιδες, τις Κόρες της νότιας πρόστασης του Ερεχθείου, κρατούν δυόμισι χρόνια και θα ολοκληρωθούν στις αρχές Ιουνίου. Συνεργάζονται το Μουσείο της Ακρόπολης και το Ινστιτούτο Ηλεκτρονικής Δομής και Λέιζερ του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας Κρήτης (ΙΗΔΛ-ΙΤΕ). Το Μουσείο Ακρόπολης βραβεύθηκε για το πρόγραμμα αυτό από το International Institute for Conservation (IIC) στην Βιέννη, με το Keck Award 2012.  «Το Ερέχθειο, μας εξηγεί ο Δημήτρης Παντερμαλής, «είναι ένα από τα πιο ταλαιπωρημένα κτίρια της αρχαιότητας στην Ακρόπολη, ίσως περισσότερο και από τον Παρθενώνα. Ιδιαίτερα μετά τον βομβαρδισμό του Μοροζίνη και την πολιορκία των Τούρκων στην Ακρόπολη μετά την επανάσταση του 1821, υπέστη πολλές καταστροφές έπεσαν τοίχοι, έπεσαν κολώνες και καταστράφηκαν και γλυπτά. Με την απελευθέρωση, μετά το 1832-33 άρχισαν οι προσπάθειες για αναστήλωση, συνεχίστηκαν  και στις αρχές του 20ου  αιώνα έγινε μια γενναία αναστήλωση των κορών από τον Νικόλαο Μπαλάνο, ο οποίος αναστήλωσε όλη την Ακρόπολη. Το 1984 τοποθετήθηκαν μέσα στο Μουσείο της Ακρόπολης, σε ένα γυάλινο χώρο με άζωτο γιατί οι συνθήκες του περιβάλλοντος έβλαπταν την επιφάνειά τους.»    Σε ποια κατάσταση ήταν τα γλυπτά;   Ήταν πολύ ταλαιπωρημένα γλυπτά ακόμα και από τις αναπνοές των επισκεπτών. Το 2007 μεταφέρθηκαν εδώ στο Μουσείο της Ακρόπολης. Ήταν η πιο εντυπωσιακή αλλά και η πιο δύσκολη μεταφορά γιατί έπρεπε να μεταφερθούν όρθιες, να μην ακουμπήσουν πουθενά παρά μόνο στη βάση τους. Με ένα τρόπο που οι συντηρητές μαζί με τον μηχανικό τον κύριο Ζάμπα σχεδίασαν, ώστε να είναι προστατευμένες σε μεταλλικά κιβώτια και με όλες τις προδιαγραφές που υπάρχουν, ήρθαν μπήκαν εδώ, στη θέση τους. Στη συνέχεια το Μουσείο πήρε την απόφαση να προχωρήσει στον καθαρισμό. Η μέθοδος αυτή του καθαρισμού είχε αναπτυχθεί στην Ακρόπολη πριν γίνει το Μουσείο φυσικά, στα έργα καθαρισμού συντήρησης της Δυτικής ζωφόρου. Εκεί  τότε,  οι μηχανικοί συνεργάστηκαν ώστε να αναπτυχθεί μια μέθοδος η οποία καταστρέφει, καίει τον ρύπο και κρατά όχι μόνο την επιφάνεια, δηλαδή το μάρμαρο αλλά διατηρεί και την πατίνα του.     Αυτό το έργο το χαρακτηρίζετε εύκολο ή δύσκολο;  Θεωρητικά το λέει κανείς εύκολο. Στην πράξη είναι πολύ δουλειά μέχρι να μπορέσεις να το κάνεις με ακρίβεια και να τολμήσεις πάνω σε τέτοια γλυπτά που έχουν τεράστιο συμβολισμό και τεράστια σημασία και να το εφαρμόσεις δίχως καταστροφές. Άρχισε να φεύγει αυτή η επίστρωση της αιθάλης και του ρύπου από πάνω και ουσιαστικά τα βλέπουμε τα γλυπτά όπως ήταν τον 19ο αιώνα πριν αρχίσει να μολύνεται η ατμόσφαιρα της Αθήνας. Με τον τρόπο αυτό τα γλυπτά έγιναν πιο φωτεινά, επειδή οι κρύσταλλοι του μαρμάρου άρχισαν να γίνονται ορατοί και επίσης το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς είναι πολύ πιο έντονο και αποτελεσματικό και πολύ πιο κοντά σε αυτό που ήταν στην αρχαιότητα. Το άλλο που προέκυψε κατά τη διάρκεια της συντήρησης είναι ότι,  με την πραγματοποίηση αυτή του καθαρισμού φάνηκαν πάρα πολλές πληγές. Υπήρχαν μέρη στοκαρισμένα, ανακαλύψαμε κομμάτια τα οποία ήταν προσθήκες παλαιοτέρων αναστηλώσεων που δεν είχαν καταγραφεί και έτσι διαπιστώσαμε ότι δεν ήταν αρχαία. Επίσης ερευνήσαμε και την ευστάθεια των γλυπτών η οποία είναι εξαιρετική και επειδή το μουσείο διαθέτει ένα καθημερινό μηχανικό και χημικό καθαρισμό της ατμόσφαιρας δεν έχουν πρόβλημα με τη μαζική επισκεψιμότητα. Έτσι είναι έξω από μια γυάλινη προθήκη, δεν είναι πίσω από μια βιτρίνα, είναι πιο εύκολα προσβάσιμες στους επισκέπτες.  Είναι από τα πιο δημοφιλή εκθέματα του Μουσείου;  Είναι από τα πιο δημοφιλή, όπως και τα περισσότερα εκθέματα του Μουσείου της Ακρόπολης. Αυτά παρέμειναν όρθια και ζωντανά επί 25 αιώνες. Οι Καρυάτιδες κέρδισαν τον παγκόσμιο θαυμασμό, η ρωμαϊκή αρχιτεκτονική τις χρησιμοποίησε πάρα πολλές φορές, όπως στο Forum του Αυγούστου και τη Βίλα του Αδριανού και στα κατοπινά χρόνια, στην Αναγέννηση χρησιμοποιήθηκαν σε πολλά δημόσια κτίρια της Ευρώπης και της Αμερικής. Δείτε τη συνέχεια στην Lifo.gr

Αυτό είναι το συγκλονιστικό Μουσείο για την 11η Σεπτεμβρίου που φτιάχτηκε λίγα μέτρα από το «Ground Zero» του μεγαλύτερου τρομοκρατικού χτυπήματος της ιστορίας (φωτό)

πηγή www.eirinika.gr

Δεκατρία χρόνια μετά το τρομερό τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους, ετοιμάζει να ανοίξει τις πύλες του το Μουσείο εις μνήμη των θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου. Το 9/11 Museum θα ξεκινήσει επίσημα τη λειτουργία του στις 21 Μαΐου. Bρίσκεται μόλις λίγα μέτρα από το "σημείο μηδέν" και στεγάζεται σε ένα όμορφο κτήριο από γυαλί και σίδερο. Δείτε περισσότερες φωτογραφίες στην Telegraph

Το Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης για δεύτερη χρονιά στην Αίγινα!!!

Το νέο βιβλίο της καθηγήτριας κας Ευγενίας Μπιτσάνη

"Intercultural City Identity" and "Human Intercultural Cities" (H.I.C.): A Dynamic Ontological Model for the Social Co-Existence and Social Cohesion of Modern and Post-Modern Cities

Για τους συμφοιτητές μου στο ΕΑΠ ( art cultural management ) και όχι μόνο ....για όλους όσους ασχολούνται με το πολιτισμό ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο από την καθηγήτρια μας κυρία Ευγενία Μπιτσάνη. Γράφει η ίδια συγκεκριμένα:"Για την έκδοση του καινούργιου μου βιβλίου με θέμα ένα νεο μοντελο Συμ+βίωσης για τις μελλοντικές κοινωνίες αυτό της Διαπολιτισμικής Ανθρώπινης Πόλης, Ευχαριστώ πολύ τον Gianni Di Quattro, όλη την ομάδα του Nel Futuro, τους συναδέλφους μου κ Peter Probst,Jeffrey Berry, Professor of Political Science, and Sarah Sobieraj, Associate Professor of Sociology,στο πανεπιστήμιο Tufts Boston,από την Αμερική (Η.Π.Α.), Riccardo Grosso, Milano/Piemonte, Giorgio Soro,Torino, Marco D'Arcangeli, L'aquila Στελλα Χριστοπούλου, Silvia Bagdali, Milano από Ευρώπη και τον πανεπιστημιακό εκδοτικό οίκο NOVA"

https://www.novapublishers.com/catalog/product_info.php?products_id=48841&osCsid=3712df5600f98259a8bdc1d9baf202e9

Αίγινα: Καποδιστριακά Κτήρια

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Τώρα έχετε τον προσωπικό σας ξεναγό, μια καινοτόμο εφαρμογή στα android κινητά και tablets σας.

Η Β΄τάξη του Γυμνασίου Μεσαγρού και η υπεύθυνη του εγκεκριμένου σχετικού προγράμματος κ. Λεούση Άννα – Μαρίνα, μαθηματικός, σας ενημερώνουν ότι μπαίνοντας στην ιστοσελίδα:
https://play.google.com/store/apps/details?id=com.automon.region.aigina, σας δίνονται οδηγίες GPS και μπορείτε να βρείτε τα ιστορικά κτήρια του κέντρου της Αίγινας και να ξεναγηθείτε σε αυτά γρήγορα, απλά και κυρίως δωρεάν, αφού δίνεται και πληροφοριακό υλικό για το καθένα χωριστά.
Είναι ένα πρόγραμμα διαφήμιση για την Αίγινα και το ρόλο που αυτή διαδραμάτισε στη νεότερη ιστορική περίοδο της Ελλάδας.
Η Διευθύντρια Οι μαθητές Η υπεύθυνη καθηγήτρια

Μπέση Αναστασία Λεούση Άννα - Μαρίνα