πηγή http://www.kathimerini.gr/
ΝΙΚΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ*
Η είσοδος στη νέα αίθουσα τέχνης «ena», που εγκαινιάστηκε πρόσφατα στην καρδιά της Αθήνας, στην οδό Βαλαωρίτου 9γ.
Μια νέα γκαλερί στην καρδιάτης Αθήνας, η ena αίθουσα τέχνης, δεύτερη αίθουσα των kaplanon.galleries, έκανε τα εγκαίνια της πρώτης της έκθεσης με τίτλο «δείγμα γραφής» στις 18/3/2014.
Οταν τα φώτα των εγκαινίων της πρώτης έκθεσης έσβησαν, συνειδητοποίησα ότι η ερώτηση που μου απευθύνθηκε περισσότερο από κάθε άλλη ήταν, πόση τόλμη χρειάστηκε για να επιχειρήσω την έναρξη λειτουργίας μιας δεύτερης γκαλερί, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και στο συγκεκριμένο σημείο της Αθήνας.
Τόλμη χρειάστηκε οπωσδήποτε, ίσως περισσότερη τώρα από όση διέθετα το 2007, όταν επιχείρησα τη λειτουργία της Αίθουσας Τέχνης «Καπλανών 5», στη διασταύρωση του ομώνυμου πεζόδρομου με την πολύπαθη οδό Μασσαλίας, αλλά δεν ήταν αυτό το κυρίαρχο συστατικό: Νοιάζομαι και αγαπώ την Αθήνα. Η μάχη για την αναμόρφωσή της, που έχει εντατικοποιηθεί τα τελευταία χρόνια με ποικίλες δράσεις και με πολλαπλούς στόχους και αποδέκτες, δεν με αφήνει αδιάφορη, αφού η Αθήνα είναι η πόλη που ζω και εργάζομαι και που έχω επιλέξει ως το δικό μου τελάρο –για να μιλήσω με όρους εικαστικούς– της προσωπικής, οικογενειακής και επαγγελματικής μου εξέλιξης και προοπτικής.
Και, όπως συμβαίνει με κάθε έργο τέχνης, το ίδιο πιστεύω ότι ισχύει και για κάθε εγχείρημα: όση περισσότερη δουλειά έχει γίνει πάνω σ’ αυτό, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει να αντέξει στον χρόνο, στις κοινωνικές μεταβολές και στις συνθήκες που αυτές διαμορφώνουν.
Το βέβαιον είναι ότι η μεταμόρφωση της Αθήνας δεν θα γίνει από τη μια στιγμή ούτε από τη μια μέρα στην άλλη. Απαιτεί αγάπη, σεβασμό και ενθουσιασμό στην ίδια ακριβώς αναλογία που χρειάζεται ο σωστός σχεδιασμός, η πολιτική βούληση και η εξασφάλιση και διαχείριση των απαιτούμενων οικονομικών πόρων. Αλλά αυτά είναι γνωστά και εύστοχα διατυπωμένα από τους ειδικότερους εμού στο ζήτημα της Αθήνας.
Το ερώτημα και το διακύβευμα εδώ είναι αν και κατά πόσον μπορεί μια Αίθουσα Τέχνης να συνδράμει ουσιαστικά σε όλα αυτά. Πιστεύω ακράδαντα ότι μπορεί κατά τρόπο καθοριστικό. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ασφαλέστερη πληροφόρηση για την κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ζωή των παλαιότερων κοινωνιών αντλείται από τα αρχαιολογικά ευρήματα, αποτυπωμένη κατά τρόπο διαχρονικά ανεξίτηλο στα έργα τέχνης της κάθε εποχής. Γι’ αυτό, κάθε φορά που πρέπει να αποδεχθώ ή να απορρίψω μια πρόταση συνεργασίας προερχόμενη από έναν εικαστικό δημιουργό, βάζω το χέρι μου στην καρδιά και αναλογίζομαι την ευθύνη που αναλαμβάνω στην καταγραφή της ιστορίας της τέχνης. Εστω κατά το ελάχιστο μέρος που μου αναλογεί.
Μία νέα αίθουσα τέχνης με τον πολιτιστικό, κοινωνικό και τον εκπαιδευτικό της χαρακτήρα, δημιουργεί ελπίδες για την κοινωνία αλλά και για τους εικαστικούς δημιουργούς ότι μέσα από τις δοκιμασίες της δουλειάς και της ζωής τους, θα επιτύχουν μία γόνιμη εξέλιξη και καθιέρωση στον χώρο της τέχνης μέσα από το παραγόμενο έργο τους.
Σ’ αυτήν τη διαδικασία είναι σημαντικό και εξόχως ενθαρρυντικό το γεγονός ότι οι Αθηναίοι πολίτες συμμετέχουν ενεργά με την παρουσία τους, με την πάντα επιδεικνυόμενη ευαισθησία τους στις εικαστικές εκδηλώσεις και με τη σταθερή, με κάθε τρόπο, στήριξή τους σε αυτές.
Η νέα/δεύτερη γκαλερί μας, στον πεζόδρομο της Βαλαωρίτου, από τους πλέον ζωντανούς και πολυσύχναστους πεζόδρομους της Αθήνας με τους καταξιωμένους χώρους τέχνης, συγκεντρώνει όλες τις θετικές προοπτικές προκειμένου να προσελκύσει το κοινό, φιλότεχνο ή απλώς περίεργο, υποψιασμένο ή μη, αλλά είναι και για εμένα μία προσωπική πρόκληση ώστε να γίνω ενεργός συμμέτοχος στην πράξη της αποκωδικοποίησης του παραγόμενου την τρέχουσα εποχή εικαστικού έργου.
Το ότι αυτό το γεγονός συμβαίνει στην καρδιά της Αθήνας προσδίδει στο εγχείρημα ιδιαίτερη σπουδαιότητα, δυναμική και αισιοδοξία.
Οταν τα φώτα των εγκαινίων της πρώτης έκθεσης έσβησαν, συνειδητοποίησα ότι η ερώτηση που μου απευθύνθηκε περισσότερο από κάθε άλλη ήταν, πόση τόλμη χρειάστηκε για να επιχειρήσω την έναρξη λειτουργίας μιας δεύτερης γκαλερί, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και στο συγκεκριμένο σημείο της Αθήνας.
Τόλμη χρειάστηκε οπωσδήποτε, ίσως περισσότερη τώρα από όση διέθετα το 2007, όταν επιχείρησα τη λειτουργία της Αίθουσας Τέχνης «Καπλανών 5», στη διασταύρωση του ομώνυμου πεζόδρομου με την πολύπαθη οδό Μασσαλίας, αλλά δεν ήταν αυτό το κυρίαρχο συστατικό: Νοιάζομαι και αγαπώ την Αθήνα. Η μάχη για την αναμόρφωσή της, που έχει εντατικοποιηθεί τα τελευταία χρόνια με ποικίλες δράσεις και με πολλαπλούς στόχους και αποδέκτες, δεν με αφήνει αδιάφορη, αφού η Αθήνα είναι η πόλη που ζω και εργάζομαι και που έχω επιλέξει ως το δικό μου τελάρο –για να μιλήσω με όρους εικαστικούς– της προσωπικής, οικογενειακής και επαγγελματικής μου εξέλιξης και προοπτικής.
Και, όπως συμβαίνει με κάθε έργο τέχνης, το ίδιο πιστεύω ότι ισχύει και για κάθε εγχείρημα: όση περισσότερη δουλειά έχει γίνει πάνω σ’ αυτό, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει να αντέξει στον χρόνο, στις κοινωνικές μεταβολές και στις συνθήκες που αυτές διαμορφώνουν.
Το βέβαιον είναι ότι η μεταμόρφωση της Αθήνας δεν θα γίνει από τη μια στιγμή ούτε από τη μια μέρα στην άλλη. Απαιτεί αγάπη, σεβασμό και ενθουσιασμό στην ίδια ακριβώς αναλογία που χρειάζεται ο σωστός σχεδιασμός, η πολιτική βούληση και η εξασφάλιση και διαχείριση των απαιτούμενων οικονομικών πόρων. Αλλά αυτά είναι γνωστά και εύστοχα διατυπωμένα από τους ειδικότερους εμού στο ζήτημα της Αθήνας.
Το ερώτημα και το διακύβευμα εδώ είναι αν και κατά πόσον μπορεί μια Αίθουσα Τέχνης να συνδράμει ουσιαστικά σε όλα αυτά. Πιστεύω ακράδαντα ότι μπορεί κατά τρόπο καθοριστικό. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ασφαλέστερη πληροφόρηση για την κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ζωή των παλαιότερων κοινωνιών αντλείται από τα αρχαιολογικά ευρήματα, αποτυπωμένη κατά τρόπο διαχρονικά ανεξίτηλο στα έργα τέχνης της κάθε εποχής. Γι’ αυτό, κάθε φορά που πρέπει να αποδεχθώ ή να απορρίψω μια πρόταση συνεργασίας προερχόμενη από έναν εικαστικό δημιουργό, βάζω το χέρι μου στην καρδιά και αναλογίζομαι την ευθύνη που αναλαμβάνω στην καταγραφή της ιστορίας της τέχνης. Εστω κατά το ελάχιστο μέρος που μου αναλογεί.
Μία νέα αίθουσα τέχνης με τον πολιτιστικό, κοινωνικό και τον εκπαιδευτικό της χαρακτήρα, δημιουργεί ελπίδες για την κοινωνία αλλά και για τους εικαστικούς δημιουργούς ότι μέσα από τις δοκιμασίες της δουλειάς και της ζωής τους, θα επιτύχουν μία γόνιμη εξέλιξη και καθιέρωση στον χώρο της τέχνης μέσα από το παραγόμενο έργο τους.
Σ’ αυτήν τη διαδικασία είναι σημαντικό και εξόχως ενθαρρυντικό το γεγονός ότι οι Αθηναίοι πολίτες συμμετέχουν ενεργά με την παρουσία τους, με την πάντα επιδεικνυόμενη ευαισθησία τους στις εικαστικές εκδηλώσεις και με τη σταθερή, με κάθε τρόπο, στήριξή τους σε αυτές.
Η νέα/δεύτερη γκαλερί μας, στον πεζόδρομο της Βαλαωρίτου, από τους πλέον ζωντανούς και πολυσύχναστους πεζόδρομους της Αθήνας με τους καταξιωμένους χώρους τέχνης, συγκεντρώνει όλες τις θετικές προοπτικές προκειμένου να προσελκύσει το κοινό, φιλότεχνο ή απλώς περίεργο, υποψιασμένο ή μη, αλλά είναι και για εμένα μία προσωπική πρόκληση ώστε να γίνω ενεργός συμμέτοχος στην πράξη της αποκωδικοποίησης του παραγόμενου την τρέχουσα εποχή εικαστικού έργου.
Το ότι αυτό το γεγονός συμβαίνει στην καρδιά της Αθήνας προσδίδει στο εγχείρημα ιδιαίτερη σπουδαιότητα, δυναμική και αισιοδοξία.
* Η κ. Νίκη Παπαδάκη είναι δικηγόρος και ιδιοκτήτρια/διευθύντρια των Kaplanon.galleries.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου