αναδημοσίευση από http://tvxs.gr/
Του Αλέξανδρου Στεργιόπουλου
16:08 | 23 Σεπ. 2014
Τελευταία ανανέωση 16:28 | 23 Σεπ. 2014
Η Ουρανία Ξυλούρη εδώ και 35 χρόνια φροντίζει τη γωνιά του Νίκου Ξυλούρη. Όχι γιατί είναι γυναίκα του, αλλά γιατί ο ίδιος της ζήτησε να στηρίξει την επιθυμία του. Και αυτή το κάνει για να τον ευχαριστεί. Σε αυτή τη γωνιά έρχονται οι φίλοι του και ξεκουράζεται η αθάνατη φωνή του. Το δισκοπωλείο «Νίκος Ξυλούρης» ζει στην Πανεπιστημίου 39, Στοά Πεσματζόγλου. Στο κέντρο της Αθήνας. Παρά τις αντιξοότητες (κάψιμο στοάς, κ.α) η γωνιά υπάρχει. Η κ. Ξυλούρη δέχθηκε να μας μιλήσει γι’ αυτήν και τον Νίκο στον οποίο χρωστάμε την επιλογή του. Την επιλογή του να ακουμπήσει την επιθυμία και τη φωνή του στους κατάλληλους ανθρώπους. Τη γυναίκα του και τον γιο του. Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Στεργιόπουλο για Το Περιοδικό.
Μετά από 35 χρόνια λειτουργίας, το όραμα του Νίκου για το δισκοπωλείο παραμένει αναλλοίωτο;
Ναι. Να το πούμε πιο απλά, πέτυχε. Πέτυχε αυτό που ήθελε. Ο Νίκος νοίκιασε αυτόν τον χώρο το 1978.
Αλλά λειτούργησε το 1979
Το ’79 ήταν πλέον άρρωστος στην Αμερική και τα παιδιά το εγκαινίασαν μόνα τους. Το όραμά του ήταν να υπάρχει η γωνίτσα του.
Γιατί εδώ;
Ήθελε να υπάρχει μια γωνιά για τους φίλους του.
Δεν είχε εμπορικό σκοπό;
Όχι, όχι. Ο Νίκος ήθελε κάποιο χώρο για να υπάρχουν οι δίσκοι του. Έφυγε το 1980 και δεν είδε δίσκο του σε βιτρίνα δισκοπωλείου. Και αυτόν τον στεναχωρούσε.
Συναισθηματικοί οι λόγοι λοιπόν;
Ο Νίκος μού ζήτησε να προσπαθήσω. Είπε, στήριξέ το. Προσπαθώ όσο μπορώ εδώ και 35 χρόνια να υπάρχει η γωνιά για να ευχαριστώ τον Νίκο. Όσο μπορώ και όσο είναι δυνατόν στην εποχή που ζούμε. Με τις δυσκολίες που έχει η εποχή. Υπάρχει η γωνίτσα του και το χαίρομαι. Κι εγώ και ο γιος μου. Προσπαθεί, βέβαια, αυτός πιο πολύ γιατί ξέρει πιο πολλά από μένα.
Το δισκοπωλείο «επιβιώνει» δύσκολα;
Πάρα πολύ δύσκολα. Πρώτον γιατί είναι δύσκολη η τοποθεσία μας. Όπως μου είπε και ένας κύριος που ήρθε κάποτε εδώ μα ήρθατε και σεις και το κάνατε στην Πανεπιστημίου;
Γιατί το είπε αυτό;
Ήταν αμάρτημα γι’ αυτόν. Μου έλεγε ότι εδώ έχουμε τις διαδηλώσεις, τις πορείες και δεν πρέπει να έχουμε παράπονο από τη στιγμή που το κάναμε στην Πανεπιστημίου. Καλά να πάθουμε. Του απάντησα Δεν το έκανα εγώ. Το νοίκιασε ο Νίκος και είναι στο Α’ νεκροταφείο. Πήγαινε να του ζητήσεις τον λόγο.
Όραμα του Νίκου ήταν να υπάρχει μια γωνιά γι’ αυτόν και τους φίλους του
Μια άποψη θα ήταν να το κάνει στην Κρήτη
Όχι. Στην Κρήτη και πάλι κεντρικά θα ήταν. Τέλος πάντων. Η επιθυμία του Νίκου ήταν αυτή. Του τη στέλνω και του λέω πως εγώ και ο Γιώργης ό,τι μπορούμε το κάναμε. Παρά τις αντιξοότητες. Τη στοά την κάψανε. Μας βάλανε φωτιά. Δόξα τω Θεώ προσπαθούμε να υπάρχουμε.
Η διατήρηση της μνήμης του πόσο βοηθάει τη μουσική μας;
Η μνήμη του διατηρείται. Γίνονται πολλές εκδηλώσεις. Παρά πολλές. Εσωτερικό και εξωτερικό. Αυτό γίνεται από την αγάπη του κόσμου.
Δεν υπάρχει κρατική βοήθεια;
Καμία σχέση. Ο κόσμος διοργανώνει τις εκδηλώσεις, ο κόσμος τον θυμάται, ο κόσμος τον αγαπά. Και το καταλαβαίνεις, οπουδήποτε είμαστε, μόλις αναφερθεί το όνομά του.
Είναι αγαπητός
Ο κόσμος αγάπησε αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος πιστεύω ότι ήταν σύνολο αξιών. Και ο κόσμος το κατάλαβε. Έβγαινε αυτό το σύνολο όταν τραγουδούσε ο Νίκος. Το ένιωθες. Γι’ αυτό τον αγάπησαν.
Και συνεχίζει να προωθείται η μουσική του.
Βεβαίως και προωθείται. Αυτό γίνεται συνεχώς. Στις 14 Σεπτεμβρίου ήμουν σε εκδήλωση γι’ αυτόν στη Λάρισα. Τον άλλο μήνα πρέπει να είμαι στην πράσινη γραμμή στην Κύπρο. Αυτό γίνεται συνέχεια και όχι σ’ ένα μέρος. Είναι, όπως είπα, αυτό το σύνολο αξιών που βγαίνει από τον Νίκο και δημιουργεί την επικοινωνία του με τον κόσμο. Το χάρισμά του ήταν να επικοινωνεί με τον κόσμο.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος να βρει κάτι κακό στον Νίκο. Να μην του αρέσει
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος, αλλά σε ό,τι έχω αντιμετωπίσει μέχρι τώρα και έχω ζήσει, δεν μου έτυχε.
Πιστεύω, αν σταματήσω, τώρα, στον δρόμο δέκα άτομα και ζητήσω τη γνώμη τους για τον Ξυλούρη, δεν ξέρω αν θα πει κάποιος κάτι αρνητικό...
Δεν το έχω συναντήσει. Μη νομίζεις ότι είμαι υπερβολική.
Μα κι εγώ αυτή την αίσθηση έχω. Υπερβολικό μου φαίνεται όταν το σκέφτομαι. Είναι δυνατόν να μην είχε έναν που να μην τον συμπαθούσε;
Μπορεί να είχε, αλλά δεν τολμούσαν να το δείξουν. Στον κόσμο που τον αγαπά, τον θυμάται, τον έχει ζωντανό η αγάπη του, ο καθένας έχει ένα ποσοστό. Το ίδιο έχω κι εγώ. Στον Ξυλούρη τον τραγουδιστή, τον οργανοπαίχτη. Στον Νίκο όμως, είναι ο άνθρωπος μου. Ο πατέρας των παιδιών μου. Εκεί, δεν χωράει κανένας.
Πώς ήταν ως άνθρωπος;
Ο Νίκος όταν τραγουδούσε έκανε κατάθεσε ψυχής. Ήταν έντιμος, σωστός, ειλικρινής, δοτικός…
Γενναιόδωρος. Δεν κρατούσε τίποτα…
Όχι, δεν κρατούσε
Βοηθούσε νέους τραγουδιστές;
Αν βοηθούσε; Όχι μόνο, αλλά και τους απλούς ανθρώπους που είχαν την ανάγκη του. Είναι γνωστό.
Ποια η συμβολή του στην κρητική μουσική;
Άφησε μεγάλη παρακαταθήκη στην κρητική μουσική. Την εποχή που ξεκινούσε, και συναντηθήκαμε και εμείς, δεν ακούγανε κρητικά στην Κρήτη. Κοινό μυστικό. Ο Νίκος έβαλε τα κρητικά στην Κρήτη. Ο Νίκος τούμπαρε τα πράγματα και τ’ άλλαξε. Αυτό οφείλεται σε εκείνον. Όπως επίσης, καθ’ ολοκληρίαν, η αναγνώριση της κρητικής μουσικής στην Κρήτη, στην Ελλάδα, στην υφήλιο. Αυτό είναι δικό του.
Τι θα γινόταν αν δεν ήταν ο δάσκαλός του να πείσει τον πατέρα του να του πάρει τη λύρα;
Αυτό δεν το ξέρουμε. Αυτός κατάλαβε το ταλέντο του. Όταν έκανε αταξία ο Νίκος, ο δάσκαλος δεν τον τιμωρούσε και του έλεγε εσένα δεν σε τιμωρώ γιατί τραγουδείς.
Ο πατέρας του δεν ήθελα να γίνει λυράρης. Ήθελε να σπουδάσει
Ό,τι μπορούσαν έκαναν οι άνθρωποι. Το χωριό τους ήταν καμένο.
Από τους Ναζί
Ήταν στον δρόμο οι άνθρωποι. Ό,τι μπορούσαν έκαναν. Ε, λυράρης να ξενυχτάει, να γυρίζει από δω και από κει δεν το ήθελαν.
Ποια πιστεύετε ότι είναι η σχέση του κόσμου με τη μουσική σήμερα;
Ο πατέρας μου έλεγε ό,τι έχει το περιβόλι πουλεί. Όπως έχει συνηθίσει ο καθένας ακούει καλή μουσική ή όχι. Εξαρτάται, βέβαια, και τι θεωρείς καλή μουσική. Το κατάστημα έχει ποιοτικό υλικό.
Κρίνεται η καλή μουσική βάσει πωλήσεων;
Όχι από τις πωλήσεις. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν τώρα. Οι συνθήκες είναι δύσκολες. Οι εταιρίες, οι περισσότερες έχουν πουληθεί, άλλες έχουν κλείσει. Εκτός του ότι δεν έχει δουλειά, και να σου ζητήσουν κάτι δεν έχεις να το δώσεις. Υπάρχει μεγάλη στενότητα. Και φυσικά, τη μεγάλη καταστροφή την έχουν κάνει περιοδικά, εφημερίδες που δίνουν cd.
Αυτά δεν είναι δικά τους. Κάποιος υπουργός, προηγούμενος, πήγε και ζήτησε από τις εταιρίες να τα δίνουνε, να πληρώνονται κανονικά οι εταιρίες και ο καλλιτέχνης να παίρνει 0,004%. Τα λεγόμενα πρίμιουμ. Κατέστρεψαν τη μουσική γιατί κανείς δεν ξαναγράφει μετά απ’ αυτό.
Θέλετε να προσθέσετε κάτι τελευταίο;
Αισθάνομαι μεγάλη υποχρέωση στους φίλους. Σε όλο τον κόσμο που μας θυμάται και μας τιμά με την παρουσία του. Τους ευχαριστώ από καρδιάς. Αισθάνομαι ότι όλοι μαζί προσπαθούμε να πραγματοποιείται η επιθυμία του Νίκου. Να υπάρχει ο χώρος του. Και πάλι ευχαριστώ.
Και, βέβαια, δεν μπορούμε να μην τελειώσουμε μια συνέντευξη για το Νίκο Ξυλούρη, χωρίς να ακούσουμε τη φωνή του:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου