Η νέα δουλειά του Μάνου Τσεμπερλή ( μέρος β' )

Ο Μάνος Τσεμπερλής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1985. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες. Από μικρή ηλικία δημοσιεύει κείμενά του σε φιλολογικά περιοδικά και έχει αποσπάσει θετικά σχόλια. Το μυθιστόρημα "Σαν παραμύθι" είναι το πρώτο του βιβλίο.

Διαβάστε εδώ μέρος από  την καινούρια του δουλειά . Αξίζει τον κόπο!!!

Αντίθετα ζεύγη

Άρωμα πικραμύγδαλου έχει φορέσει

μες στα σωθικά που η ζωή αστράφτει

το θεό αγγίζουμε με του ματιού τη κόρη

στο μονοπάτι από ήλιους και αντίκρυ ένα φράκτη

Πέρλες και γιασεμιά 'γίναν ένα

ουρανός, γη αιώνια καθαγιασμένα,

αντίθετα τα ζεύγη έσονται παντρεμένα,

στης ψυχής τα τρίσβαθα καρφιτσωμένα

το σκέπτεσθαι κλωστή δεμένο με κλωστή,

τριχιά σκληρή της γνώσης η προσμονή,

αγνάντευε του ηλιοβασιλέματος τη ροή,

η επιθυμία χοϊκά ακουμπά τη γη

τζιτζίκι γλυκύ

ο ήλιος μεσουρανεί

στο ξερό κλαδί

 Το χιόνι που αχνίζει

Εκεί σε πρωτόειδα

με το πρώτο χνώτο του χιονιού,

μου έγνεψες με λίγο αέρα

σε σχιστά κλαδιά, βουνά και λαγκάδια

ανάμεσα σε ηπείρους δυο

αντίκρυ τα πόδια να πατούν εδώ

με απλανές το βλέμμα απέναντι, να αγαπώ

με το πρώτο χνώτο του χιονιού

μου έταξες σαν άγιος σε παιδί

πότισες με ιδρώτα ένα αιγόκλημα

γεύτηκα ευωδιά και νερό,

άνοιξα τα χέρια,

έλαμψε μια ρίζα στο κενό

με το πρώτο χνώτο του χιονιού

μου μίλησες σοφά

σχισμές χαράχθηκαν στον ουρανό

λαβωματιές, το ατσάλι είναι υγρό

καθρεφτίζονται πάνω στο σπαθί

άνθρωποι, πόθοι και εποχή

με το πρώτο χνώτο του χιονιού

μου ομολόγησες πως είσαι

δέντρο-νάνος σε δίσκο ρηχό

όπου ανατέλλει ο ήλιος

δύσκολο να υποστώ

μια ζωγραφιά στον ωκεανό

με το πρώτο χνώτο του χιονιού

                           σκιές αγέρωχες από πίσω περπατούν      

και εγώ σ’ αναζητώ

γαλάζια λίμνη

με κρυστάλλινη υφή

δροσερή ζωή

 Η λέξη του ζεν

Θυμάσαι εκείνη την ιαπωνική λέξη;

και αν δεν τη θυμάσαι, δεν πειράζει

χρώμα είχε από στάχτη

με ρούχα ήταν λιτά ντυμένη

όχι μη γέρνεις αλλού, αφουγκράσου

κράτα το χέρι μου δυνατά

ναι, αυτό το χέρι δίχως χρόνο

που χάντρες από κομποσκοίνι μετρά

Ταξίδεψες ποτέ μέσα σε έναν χρησμό;

άκουσες αλυχτίσματα από το φεγγάρι;

Γαντζώθηκες ποτέ σε έναστρο ουρανό;

Γεύτηκες πικρό μπαχάρι και γλυκό πιπέρι;

για μια λέξη σου μιλώ, αφουγκράσου

του μύθου, του γένους και του προφήτη η λέξη

του βότσαλου η ηχώ στο γιαλό

των διαστάσεων το ένα αρμενίζει στο θεό

Θυμάσαι το κατάνα και την κοφτερή λεπίδα;

ονείρατα ήταν, ιδεόγραμμα με ελπίδα

το πασπάλισαν στάλες από φωτιά

διάφανο σαν του καταρράκτη τα νερά

θωρώ την ιαπωνική λέξη, αφουγκράσου

αόρατα τα χέρια, προσπελάσιμα τα κρίνα

η μουσική του κόσμου ρόδο που ανθίζει

στον ανεμοστρόβιλο ένα πανί χρωματίζει

εστάθην λοιπόν

μετά κεκαλυμμένων κορών

περιπλανηθείς σε λιβάδια αναζητώ

την λέξην ομοιάζουσα με απαρέμφατο ελληνικό

απρόσμενα χρόνους επτά μετρώ και εγένετο

ενθυμούμαι ως αν ήταν ιαπωνική

αφουγκράσου

χιονιού νιφάδα

ο αετός που πετά

βουνίσια πνοή